چرا جامعه ى ايرانى اينجايى زيستن را رها كرده و به دنبال اينجايى شدن است؟ چرا مدام به گذشته و باستانگرايى نقب مى زند؟ اين جامعه تمثيل آنجايى است.
قهرمانان دينى اش كپى اسطوره هاى اعراب هستند. لباس هاى حاكمان ايران تصوير آنجايى است. هنوز با قبر كوروش و موميايى رضاشاه ور مى روند. و مهمتر از همه ى اينها اينكه اين جامعه هم اينجايى و هم آنجايى را طرد مى كند. از اينجا رانده از آنجا مانده.
اين جامعه اگر با اينجايى آشتى بود هرگز ديگر مليت ها را تحقير و توهين نمى كرد. حجم عظيمى از اينجايى شدگى اين جامعه در گرو تصديق و تاييد تورك ها و عرب ها و بلوچ ها و لرها و …است.
آنجايى هميشه پلى بوده است براى عبور از موانع سياسى و اقتصادى. اين جامعه براى زيستن سر در آغوش چين و روسيه و …دارد. و شگفتا كه اين كار را در قبال جدال با آنجايى ( غرب ) انجام مى دهد.
به صراحت مى توان گفت كه اينجايى شدگى در سرزمينى كه يك قومش استعمارگر است و ديگرى هاى زيادى در زنجير اسارت و سركوب به سر مى برند مفهوم بيهوده اى مى باشد.
تاريخ گواه است كه ايران هرگز سرزمين اينجايى نبوده بلكه پيوسته روى گسل جا به جايى قرار گرفته است.
به بيانى ديگر بيش از شصت درصد از جمعيت اين جامعه اينجايى نيستند بلكه محكوم به اينجايى شدگى هستند.
