روز 17 اردیبهشت ،حمله ضد فرهنگی، قرون وسطایی و مفتضحانه «پان ایرانیست» ها به غرفه های کتابهای تورکی از جمله غرفه انتشارات «آذر تورک» و خط کشیدن بر روی کلمه «تورک» در تابلو این انتشارات در محل سی و یکمین نمایشگاه بین المللی کتاب در مصلی تهران نشان از درماندگی و استیصال این حزب منفور و اندک اعضایش در مقابل قدرت فزاینده و مدنی «میلّتچی‌»ها دارد.

حمله پان ایرانیستها به بدیعی ترین آثار تمدن بشری، یعنی به مرکز نشر کتاب، وحشیانه ترین و عقب مانده ترین حرکت از نوع داعشی و طالبانی است که در قرن بیست و یکم، بخصوص در زمان انفجار اطلاعات و تبدیل شدن دنیا به دهکده جهانی و بالاتر از آن امکان دسترسی به هر نوع اطلاعات در دنیا توسط هر کس در قاب کوچک کامپیوتر و حتی گوشی موبایلی که در داخل جیب جای میگیرد، صورت می پذیرد!

کوردلان با حمله به غرفه کتاب «آذرتورک» نشان دادند قدرت حرکت ملّی و اراده آهنین «میلّتچی»ها به درجه ای رسیده است که وامانده های حزب پان ایرانیست آنچنان به وحشت افتاده اند که چاره کار را تنها در نوع حرکت فاشیستی خود دیده اند!

رهبر این تحرک داعشی در صفحه شبکه اجتماعی خود نوشته است:
«…به صاحب انتشارات تذکرقاطع دادم که چنین شیطنت هایی در یک دولت ملّی چه عواقبی می تواند داشته باشد..!» معنای ساده این جمله این است که داشتن نام « آذر تورک» در تابلویی در دولت ملّی چنین اعجوبه هایی می تواند عواقبی چون اعدام با تناب دار و شاید بدتر از آن داشته باشد؟!

گرچه ما تورکها به شنیدن چنین جمله‌های ننگ بشری از زبان افراطیون نژادپرست امروزی که با آنها در یک کشور زندگی می کنیم عادت کرده ایم و پشیزی هم بر آن قائل نیستیم، اما سالهاست نمونه های بسیاری از این نوع افسانه ها را در شاهنامه فردوسی در مدارس و دانشگاهها خوانده ایم و گوشمان به اینگونه افسانه ها عادت کرده است.

تاریخ واقعیتهای دیگری را در صفحات خود ثبت و ضبط کرده است؛ تاریخ بخوبی می داند چه کسانی و کدام ملّتی «حماسه‌های واقعی و شخصیتهای تاریخی‌شان در طول هزار سال گذشته به افسانه تبدیل شده است و چه کسان و کدام قومی از افسانه ها برای خود تاریخ ساخته اند!»

حرکت ملّی مردم آذربایجان و فعالیت دیگر تورکان ایران مدرن‌ترین و مدنی‌ترین حرکت هویت طلبانه در داخل کشور برای رسیدن به حقوق واقعی و برابر با همکشوریهای فارس زبان در کلیه زمینه ها از تحصیل به زبان مادری تورکی از ابتدایی تا پایان دانشگاه گرفته تا دیگر زمینه های مادی و معنوی در ایران است.

ما با گفتار و کردار و قلم و کتاب به نبرد نابرابری، تحقیر و توهین ، تبعیض و تحریفها می رویم و به جوانانمان توصیه می کنیم از هرگونه درگیری فیزیکی و خشونت آمیز بپرهیزند ولی این بردباری به معنای بی‌تفاوتی به اعمال کسانیکه خشونت طلبی را راهکار عقده های نگشوده خود می دانند نیست.

ما تورک هستیم به زبان تورکی صحبت می کنیم، تحصیل به زبان تورکی را هم مثل فارسها حق انسانی و خدادادی خود می دانیم و برای تورک بودنمان هم از کسی اجازه نمی گیریم و به نسبت جمعیت خود که اکثریت نسبی در ایران هستیم خواستارحقوق مساوی و برابر با دیگر اقوام هستیم و تا رسیدن به این حقوق هم تلاش خواهیم کرد.

ما زندگی مسالمت آمیز در کشور درکنار هم و احترام متقابل را به درگیریهای خشونت آمیز و ماجراجویانه ترجیح می دهیم، اما نباید عده ای تمامیت خواه خشونت طلب و نژادپرست صبر و شکیبایی جوانان ما را به محک بکشند که صلاح کشور در این ماجراجوئیهای تفرقه افکنانه نیست!