و چه راحت همه چیز مشمول مرور زمان می‌شود و گرد فراموشی بر آن می‌نشیند، چنانکه گویی هرگز نبوده‌اند و حتی نزدیکترین افرادشان هم کم‌کم می‌پذیرند که باید به نبودشان عادت کرده و مثل روزهای اول بی‌تابی نکنند.

امروز هشت ماه ( ۲۴۰ روز) از بازداشت حکیمه احمدی می‌گذرد و او همچنان در گوشه‌ای از زندان مراغه کز کرده، شاید پسرش هم به نبود مادر و زندگی در خانه مادربزرگ عادت کرده است، آیا وجدان‌های بیدار هم فراموشش کرده‌اند؟

او اهل مرند و فعال مدنی آزربایجان است که ۲۶ مهر سال گذشته به اتهام‌های فعالیت تبلیغی علیه نظام و تشکیل گروه جهت برهم زدن امنیت عمومی از طرف دادسرای شهرستان بناب دستگیر شده و ماه‌ها مورد بازجویی و شکنجه واقع شده است.

بر اساس گزارش خبرگزاری هرانا حکیمه احمدی در پی مضروب شدن در بازداشتگاه و آسیب دیدن دنده‌ها و انگشتان در تاریخ ۸ آبان‌ماه سال گذشته به بیمارستان منتقل شده بود.

بازداشتگاه‌ها و زندان‌های مرند، تبریز، بناب و مراغه چندین بار او را دست به دست کردند و با وجود آنکه ماه‌ها از اتمام مراحل تحقیق پرونده‌اش می‌گذرد و پرونده به دادگاه انقلاب بناب ارسال شده هنوز در بلاتکلیفی به سر می‌برد.

در قسمتی از رمان «دره ساحران» کمال عبداله، روح جلاد محمدقلی به سراغ زنده‌ها می‌آید و از آنها می‌خواهد که کارهای او را فراموش کنند و به فکر انتقام نباشند.

البته که آرزوی جلادان فرموشکاری مردمان است ولی بازماندگان و مصیبت دیدگان هیچ وقت نمی‌توانند جلاد محمدقلی را فراموش کرده و در زندگی روزانه گم‌وگور شوند و ما هم نباید فراموش کنیم.