حملات پیروزمندانهی ارتش آزربایجان به مواضع ارتش ارمنستان و آزادسازیِ بخشهایی از مناطق اشغالی از سیطره ارمنستان با خشمِ تورکستیزان ایرانی همراه شده است.
عدهای آشکارا دشنام میدهند و عدهای با مطرح نمودن حمایتهای تورکیه، تلاش دارند تا پیروزی آزربایجان را در سایه قرار داده و مخدوش نمایند، عدهای نیز خشم خود از پیروزیهای اخیر را پشت ماسکِ ترس از اسلامگرایی و اردوغانیسم پنهان نمودهاند و عدهای نیز موذیانه در لوای انساندوستی و صلح دوستی، خواهان توقف حملات ارتش آزربایجان شده و تاثر خود را از کشته شدن انسانهای بیگناه اعلام مینمایند.
دههها از اشغال خاک آزربایجان میگذرد، دههها از قتل عام مردم خوجالی و آواره شدن صدها هزار آزربایجانی میگذرد، سالها از صدور قطعنامههای پیاپیِ سازمان ملل مبنی بر غیرقانونی بودن اشغال قرهباغ توسط ارمنستان میگذرد و …
پرسش اینجا است که طی این سالها جنابان «دلواپس» کجا بودند؟ دلواپسان امروز همان کسانی هستند که در استادیوم آزادی نام «آرتساخ» را فریاد میزدند تا تورکهای ایران را تحقیر کرده باشند! دلواپسان همان کسانی هستند که قرهباغ و هر آنچه قرهباغی و آزربایجانی است را تمسخر مینمودند! دلواپسان همان کسانی هستند که از تیم ورزشی منطقه اشغالی قرهباغ دعوت نمودند تا در یکی از جشنوارههای ورزشی در ایران حاضر شده و با نام و پرچم «آرتساخ» به میدان بروند بلکه تحقیری باشد برای میلیونها تورکِ دلشکستهی ایران!
«دلواپسان» کسانی هستند که هیچگاه به قتلعامی که ارامنه در مناطق تورکنشین آزربایجان به راه انداختند اشارهای ندارند اما همواره تورکیه را به اتهام قتلعامارامنه شماتت نموده و محکوم مینمایند.
شک ندارم اگر شرایط متفاوت بود و ارتش ارمنستان در حال پیشروی در خاک آزربایجان بود، «دلواپسان» امروز در حال ارایه نقشههایی بودند که اثبات مینمود اراضی مورد ادعای ارمنستان، ۷۰۰۰ سال پیش بخشِ لاینفک امپراطوری ارمنستان خیلی بزرگ بوده و آزادسازی سرزمینهای اشغالی را حق ارمنستان دانسته و پیروزمندانه پرچم «آرتساخِ بزرگ» را به اهتزاز درمیآوردند و مجالی برای پرداختن به زشتیهای جنگ و تاثر برای مرگ انسانها، نداشتند.