چهار یا پنج سال پیش، در روستایمان میزبان صفیه قره‌باغی بودیم که وسط صحبتهایمان سریال ستایش شروع شد. من گفتگو را ترک کرده، کنار مادرم نشستم تا دیالوگ سریال را برای مادرم ترجمه کنم و صفیه تصویر آن صحنه را شکار کرده، با خود بُرد.

زمان اکران فیلم سینمایی آتابای، نژادپرستی پرسیده بود که چه لزومی هست تا در ایران به زبان تورکی فیلم ساخته شود؟ صفیه آن عکس را منتشر کرده و نوشته بود: برای اینکه همه مردم ایران فارس نیستند و هستند کسانیکه جهت استفاده از فیلمهای شما از مترجم استفاده میکنند.

صفیه قره‌باغی فعال حقوق زنان است که در کنار فعالیت مستمرش در آن حیطه، از پیگیری حقوق بشر در سایر عرصه‌ها فروگذار نبوده و در حد توان، مدافع مردم در برابر زور بوده است. او زمانی صدای دانش‌آموز دختر زنجانی شده با آموزش و پرورش درگیر میشود و زمانی وضع نابسامان و ناامن معابر عمومی زنجان را به رخ شهرداری آن شهر می‌کشد و شهرداری از او شکایت می‌کند.

او هم در کمکرسانی  به مناطق زلزله‌زده قره‌داغ حضور فعالی داشت و هم در موضوعات مربوط به زندانیان سیاسی پرتلاش و استوار است.

صفیه فردی اندیشیده و باسواد است که زبان گفتگو با مردم و همذاتی با دردهای آنها را نیز گم نکرده است. زمان کمک به زلزله‌زدگان قره‌داغ شاهد بودم که چنان به گفتگو با زنان آن روستاها می‌پرداخت که گویی خواهر تنی آنهاست و در این روزهای گذشته، چنان دروغهای روزنامه‌نگاران حکومتی را افشا می‌کرد که همگی کم آورده و راهی جز بازداشتش نیافتند.

قلب‌مان در کنار ساکنان آن سلولهای سرد و نمور است و ایمان داریم به رهایی دوستان دربندمان، به رهایی زنان، به آزادی زبانمان و آزادی سرزمینمان.