نخست تكه اى از آهستگىِ ميلان كوندرا را بخوانيم:

رقاص از این نظر از سیاستمدار متمایز است که هدف وي نه کسب قدرت، بلکه کسب افتخار است. او سعی نمیکند که یک نظم اجتماعی را به جهان تحمیل کند ( اصلاً براي این قبیل مسائل اهمیتی قائل نیست) ، بلکه به دنبال آن است که تمام صحنه را با منِ خود روشن سازد . براي در اختیار داشتن تمام صحنه، انسان مجبور است دیگران را به پایین هل بدهد و لازمه این کار هم، استفاده از فن نبرد ویژه اي است. این نبردِ رقاص ” جودوي اخلاقی” نام دارد.
رقاص درپهنه جهان حریف میجوید و میپرسد: “ چه کسی دراین جهان میتواندنشان دهد که اخلاق گراتر شجاعتر، صادقتر، درستکارتر، فداکارتر و حقیقت جوتر از من است؟”
و تمام شیوه هاي لازم را براي آنکه خود را از نظر اخلاقی برتر نشان دهد، بلد است.
اگر یک رقاص امکان دخالت در بازي سیاسی راپیداکند،تمام مذاکرات پشت پرده را ( که در تمام زمانها عرصه اصلی سیاست بوده است ) رد خواهد کرد و آنها را دروغین، غیرصادقانه، ریاکارانه و کثیف خواهد نامید. او آنچه را که میخواهد بگوید علنی، روي صحنه، با رقص و آواز میگوید و دیگران را نیز فرا میخواند تا از او تبعیت کنند. رقاص به تماشاگران امکان نمیدهد که فرصت اندیشیدن و بحث کردن درباره پیشنهادهاي مخالف احتمالی را بیابند، بلکه علنی و غیرمنتظره از ایشان میپرسد: ” آیاشما هم ( مثل من ) حاضر هستید حقوق ما هِ مارستان رابه کودکان سومالی اهداکنید؟« مردم جا میخورند و دو راه بیشتر پیش رو ندارند: یا باید بگویند نه و ننگ دشمنی با بچه ها را به جان بخرند و یا تحتِ فشار، به رغم رنج و عذابِ بسیار ( که دوربین هم آن را به شکل مضحکی نشان خواهد داد، همانطور که تردیدِ برك بیچاره را در پایان ناهار با بیماران ایدز نمایش داد ) بگویند بله…

مى خواهم نتيجه بگيرم دور و برمان، بيرون و درونمان پُر از اينگونه رقاص هايى است كه عروسك خيمه شب بازى اند. اين عروسك ها با اعتماد به نفس عجيى كه دارند براى ملت و حركت هاى سياسى، آمريّت مى كنند. اينها برايشان سودجويى و منافع شخصى و منافع بازيگردانان مهم است. ” خود قهرمان پندار “، ” خود منجى پرور” و خود برتر انگار تشريف دارند. چنين رقاص هايى از وضعيت مالى خوبى برخوردارند اما هميشه مدافع اقشار ضعيفند.
رقاص هاى ميلان كوندرا، و عروسك گردانانى كه ما مى شناسيمشان، هنوز هم دارند برايمان امر و نهى مى كنند و تقديرمان را مثلاً در دست دارند اما يك چيز را واقعاً فراموش كرده اند؛ آنها قهرمان و منجى و غيره نيستند. آنها رقاص هستند و بس.