از روشنفكرى كه با زبان خويش مى ريند و مى شاشد چه توقعى داريد؟ از شاشيدن شفيعى كدكنى در عرصه ى ادبيات فارسى اصلاً تعجب نكردم. محتواى فكرى و ذهنى اين عرصه، تحقير ديگران و مهمتر از همه، آزار و شكنجه ى ديگران است.

اگر موضوع را بشكافيم با نتايج شگرف رو به رو خواهيم شد.
شاشيدن به روى انسان نشاندهنده ى اوج نفرت و كينه، و نيز نشاندهنده ى حس عميق انتقام است. شاشيدن بر روى مخالف و خصوصاً زندانى ها و اسيران سخت ترين و تحقيركننده ترين شكنجه است.

نوع ديالوگ شفيعى كدكنى در خصوص ملت هاى ديگر صرفاً ريشه در نژادپرستى ندارد بلكه او با اين نوع ديالوگ از جايگاه سلطه و استعمار و برترى طلبى حرف مى زند.

نحوه ى مقايسه ى مولفه هاى زبان فارسى با مولفه هاى ديگران از زبان كدكنى براى مخاطب جهانى ( نه مخاطب ايرانى ) يادآور سطح سنتى و كلاسيك و ستيزه گر است.
در تركيب ” كشتى گرفتن مولفه ها ” با روحيه ى پرخاشگر و ستيزنده ى شخص سخنران مواجه مى شويم.

مقايسه هاى اشتباه كدكنى هم يك سوى قضيه است. فردوسى نژادپرست در حدى نيست كه با شكسپير مقايسه شود. قبلا ً بحثى داشتم در خصوص فردوسى كه خلاصه وار نقل مى كنم. چكيده ى ذهن فردوسى و كسانى كه او را ركلام مى كنند در اشعار زير نهان است:
سزد گر گمانی برد بر سه چیز
کزین سه گذشتی چه چیزست نیز
هنر با نژادست و با گوهر است
سه چیزست و هر سه به‌بنداندرست
هنر کی بود تا نباشد گهر
نژاده بسی دیده‌ای بی‌هنر
گهر آنک از فر یزدان بود
نیازد به بد دست و بد نشنود
نژاد آنک باشد ز تخم پدر
سزد کاید از تخم پاکیزه بر
هنر گر بیاموزی از هر کسی
بکوشی و پیچی ز رنجش بسی
ازین هر سه گوهر بود مایه‌دار
که زیبا بود خلعت کردگار
چو هر سه بیابی خرد بایدت
شناسندهٔ نیک و بد بایدت!!!
گوهر مايه دار خرد از منظر فردوسى و امثال كدكنى ها در نژادپرستى نهفته است. اين طرز تفكر لياقت نشستن بر سر ميز بزرگان را ندارد.

ياد سخن پدربزرگم افتادم:

” پسرم، هيچ مى دانى چرا سگ ها بر روى اشيا و بر مكان هاى مختلف مى شاشند؟ چون سگ ها بيشتر از آنكه ديگران را بو بكشند دوست دارند شاش خود را بو بكشند. شاش سگ قرق و هويت و مرزكشى هاى او با دنياى اطراف است. “