برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید به سوال دیگری پاسخ داد.
آیا در میان نیروهای مسلح و امنیتی ایران (ارتش، سپاه، بسیج، پلیس و وزارت اطلاعات)، فرماندهان و نظامیان قدرتمندی هستند که “مورد اعتماد” همه ملل مختلف ساکن در ایران قرار داشته باشند؟ یا (حداقل) اعتماد اکثریت فارس ها را در دست داشته باشند؟
پاسخ: “نه!” است.

اگر نظامیان ایران، تمایلی به دخالت در سیاست و حفظ امنیت ایران در آینده و در دوران پس از اوچ گیری شورش ها در ایران را داشته باشند، صد البته که باید مورد اعتماد ملل تورک، عرب، تورکمن، قشقایی، بلوچ، کرد، لر، بختیاری، گیلکی، مازنی و … و فارس باشند.

آیا در میان این نیروها، چنین فردی یا چنین ستاد فرماندهی ای وجود دارد؟ /// پاسخ: “نه!” است.

چرا که شرط اصلی برای ایفای نقش یک نظامی یا تیمی از نظامیان در ایران آینده، پاکیزگی سیاسی، اخلاقی، اجتماعی و سلامتی آن (ها) از فساد اقتصادی خواهد بود. و الا، اگر مردم نیروها و فرماندهان نظامی را قبول نداشته باشند و این فرماندهان ارشد را “فاسد” و یا همکار و “مدافع فاسدان” بدانند، با آن فرماندهان همراهی نخواهند کرد. در این صورت، چند فرمانده نظامی متهم (به هر نوع اتهامی)، بدون همراهی و حمایت مردم و “افسران و سربازان”، چه کار می توانند بکنند؟

همه می دانیم که سپاه پاسداران، در میان مردم، به عنوان یک نیروی منفور، سرکوبگر، ضد منافع ملی، فاسد و دشمن حقوق ملل غیر فارس شناخته شده است. چرا که همه مردم، سپاه را عامل سرکوب و عقب ماندگی اقتصادی و انواع تبعیض های رنگارنگ در میان ایرانیان می دانند. لذا، کمتر کسی (فارس و غیر فارس) است که به فرماندهان ارشد سپاه پاسداران اعتماد داشته باشد.

از طرف دیگر و بخصوص، در میان امرای ارتش، سپاه پاسداران و فرماندهان ارشد یا ستادی، یک فرمانده ارشد از ملل غیر فارس و بخصوص از ملت تورک هم دیده نمی شود.
یعنی، از آغاز حاکمیت پهلوی ها و بخصوص، در دوران جمهوری اسلامی، همه ملل و بخصوص، تورکان هم از مدیریت کلان دستگاه های سیاسی-نظامی کنار گذاشته شده اند. یعنی فرماندهان ارشد تورک نیروهای مسلح، بتدریج و بخصوص در دوران بعد از جنگ ایران بر علیه عراق، تصفیه و کنار گذاشته شده اند.

در نتیجه، تورکانی که در بدنه نیروهای نظامی، انتظامی و امنیتی قرار دارند، هیچ اعتمادی به فرماندهان ارشد این نیروها ندارند و فرماندهان ارشد تورک را قربانی سیاست ها و نگرش ضد تورک در میان نیروهای مسلح ایران (که وفادار به پانفارسیسم است) می دانند.

به هر حال، یکی از راه های کسب اعتماد عمومی نظامی ها در میان ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ؛ لر، بختیاری و … حضور پر رنگ نمایندگانی از همه این ملل در پست های فرماندهی ارشد نیروهای نظامی بوده است و خواهد بود ولی فارس های حریص، کوتاه نگر و نژادپرست، فرماندهی همه نیروهای نظامی، انتظامی و امنیتی را از دست ملل تورک، عرب، تورکمن، بلوچ، و … در آورده اند. یعنی پانفارسیسم، فرزندان این ملل را در فرماندهی نیروهای نظامی سهیم نکرده اند.

در نتیجه، هم مردم و هم فرزندان این ملل در بدنه نیروهای نظامی، اعتمادی به فرماندهان ارشد پانفارسیست نیروهای مسلح ندارند و آن فرماندهان پانفارس را ضد حقوق و منافع ملی ملت خودشان می دانند.

برای همین، نظامیان ملل تورک، عرب، تورکمن، بلوچ، و …، از سیستم تبعیض آلود نظامی در ایران ناامید شده اند و سیستم نظامی فارس محور در ایران هم، همانند سیستم سیاسی، اداری، آموزشی، اقتصادی و … فارس محور و ضد منافع و حقوق این ملل بوده و است و با سیاست های خود، کادر تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، لر، بختیاری و … را به ضد ایران و فارسیستان بدل کرده است.

در چنین شرایطی، پاسخ به این سوال که آیا فرماندهان ارشد نیروهای نظامی ایران، می توانند در آینده ایران و پس از رخ دادن شورش های عمومی و گسترده در ایران، نقش وحدت بخشی داشته باشند، منفی است.

همان طور که نیروهای روحانی و آیت الله ها هم هیچ نقش مثبتی در آینده ایران (فارسیستان) نخواهند داشت. چرا که روحانیت پانفارسیست هم مانند سیستم اداری و نظامی، پانفارسیست عمل کرده و بر تبعیض های رایج در دو رژیم قبلی و فعلی، مهر تایید زده است. چرا که روحانیت از دوره رضاخان و با مدیریت آیت الله بروجردی، بتدریج پانفارسیست و فارس محور شد.

سیستم دینی فارسگرا و پانفارس، آیت الله های تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، کرد، لر، بختیاری، گیلکی، مازنی و … را از صحنه مدیریت دینی-اخلاقی جوامع دور کرد.
برای همین هم، آیت الله های این ملل، همانند نظامیان این ملل، نقشی چندانی در تبعیض ها، سیاست هایی در ضدیت با حقوق و منافع ملی ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بل.چ؛ لر، بختیاری، و … یا نقش مستقیم یا غیر مستقیمی در فساد اخلاقی، اداری، مالی، در اختلاس ها، در ادارات و … نداشتند. در نتیجه، منفور هم نیستند. احتمالا، نقش مثبتی هم در میان ملل خودشان خواهند داشت.

روحانیت ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، کرد، لر، بختیاری، گیلکی، مازنی و … هم مانند مردم و نظامیان این ملل، نقشی در ظلم و ستم بر مردمان نداشته اند و بسیار پاگیزه تر از روحانیان پانفارس مانده اند.

این آیت الله ها و روحانیان، شریک جرم و جنایات آیت الله های پانفارسیست نشده اند. حتی، بخش مهمی از طبقه روحانیت، در دادگاه های روانیت، از حقوق اجتماعی خود محروم شده اند و خودشان را قربانیان فتواهای ضد مردمی آیت الله های پانفارسیست می دانند که آنان را از حضور در میان مردم خودشان هم محروم کرده اند.

در نتیجه، مردمان تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، کرد، لر، بختیاری، گیلکی، مازنی و … اغلب فرزندان نظامی و روحانی خودشان را قربانی رژیم های پانفارسیست یک قرن اخیر در ایران می دانند.

برای همین هم، این دو طبقه، در دوران شورش های گسترده اجتماعی در ایران آینده و پس از سرنگونی جمهوری اسلامی ایران، درکنار ملل خودشان خواهند بود و توان این ملل، صرف چگونگی مقابله با این دو طبقه (نظامیان و روحانیان) نخواهد شد.

در حالی که همین دو طبقه (در میان مردم فارس) نه تنها در مقابل حقوق و آزادی های ملل غیر فارس ایستاده و با آنان دشمنی کرده اند، بلکه در مقابل خواست ها و آزادی های مردم فارس هم ایستاده اند و اعتماد اکثریت مردم فارس را هم از دست داده اند. در نتیجه، فارس ها، آینده خودشان را در کنار این نیروهای مسلح و آیت الله ها و روحاتین نمی بینند و باید برای کنترل آن ها، اقدامات خشنی انجام بدهند.

در حقیقت انحصارگرایی، کوتاه بینی و “آینده نه نگری” پانفارسیسم، نه تنها باعث حذف فرماندهان ارشد نظامی تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ و … از فرماندهی ارشد نیروهای نظامی در ایران شده است بلکه همان انحصارگرایی، آیت الله های این ملل را هم از فرماندهی دینی ملل خودشان حذف کرده است.

در نتیجه، روحانیت و آیت الله های این ملل هم در مخالفت با انحصارگرایی پانفارسیسم و هم بخاطر حذف شدنشان، در کنار ملل خودشان خواهند ایستاد. بر عکس روحانیت و نظامیان فارس ها، این دو طبقه نیرومند ملل تورک، تورکمن، قشقایی، عرب، بلوچ، لر، بختیاری و … در ضدیت با پانفارسیسم و سیاست های سیاسی، اقتصادی، نژادی، اداری، آموزشی، زبانی، دینی، و … ملل خودشان را همراهی خواهند کرد.

انصافعلی هدایت
تورنتو – کانادا
سوم جولای 2018
hedayat222@yahoo.com