در روزهای گذشته، هم در داخل ایران و هم در منطقه خاورمیانه، امواج سیاسی گسترده ای در حال حرکت و شکل دادن به آینده بود.

روز گذشته، اجلاس روسای سه کشور تورکیه، ایران و روسیه در طهران برگزار شد. برگزاری این اجلاس از ماه های قبل و توسط صدها کارشناس سه کشور، برنامه ریزی شده بود.

می دانیم که هر اجلاسی در سطح سران ممالک، از ماه ها قبل، حتی در جزئی ترین برنامه های رهبران، توسط صدها کارشناس و با توجه به حساسیت های طرف های شرکت کننده، برنامه ریزی می شود که به آن ها “پروتکل” یا “پروتکل های سیاسی” گفته می شود.

طبق همان پروتکل سیاسی، قرار بود این اجلاس نه در طهران که در تبریز تورک برگذار شود اما مسایلی پیش آمد که رژیم ایران همه پروتکل های سیاسی را بر هم زد تا آن اجلاس در تبریز برگزار نشود.

چرا؟

می دانیم که تبریز و دیگر مراکز تورک نشین ایران، به مدت یک قرن، از سوی سیستم پانفارسیست حاکم، در همه زمینه ها تحریم شده اند.

این که بعد از بیش از یکصد سال، این تحریم ها بشکنند و قدرتمندترین رئیس جمهور تورک، در آزربایجان جنوبی حاضر بشود، فرصت بزرگی برای مردم تورک آزربایجان جنوبی بود تا “تورک بودن و حقوق نادیده گرفته شده خود دریک قرن گذشته و تحریم شدگیش” را در جلو چشم همه رسانه ها، مطبوعات و دوربین های جهان و همچنین در مقابل رهبران حاضر در آن اجلاس، فریاد بزنند.

لذا، این اجلاس برای ملت تورک، تبریز و آزربایجان و شکستن تحریم های همه جانبه و یکطرفه پانفارسیسم بر ضد تورکان در ایران، بسیار حایز اهمیت و حیاتی بود.

برای همین منظور، گروه های مردمی تورک، در شهرهای مختلف آزربایجان، آمادگی خود را برای برگزاری مراسم استقبال بیسابقه از رئیس جمهوری تورک تورکیه اعلام کردند.

هیجان استقبال از رئیس جمهور تورکیه در میان فعالان آنلاین و شبکه های اجتماعی تورک، چنان بالا گرفت که رهبران ایران  بشدت ترسیدند و در مخالفت با دیده شدن ملت تحریم شده تورک، به تکاپو افتاده و ماه ها برنامه ریزی و پروتکل های سیاسی برای آن اجلاس در تبریز را برهم زدند و خواستار تغییر پروتکل و محل اجلاس شدند تا این فرصت تاریخی را از مردم تورک بگیرند.

چرا؟

حاکمیت و پانفارسیسم چه چیزهایی را می خواهند از مردمان و ملل جهان پنهان سازند؟

حاکمیت و پانفارسیسم، چرا می خواهند صدای حق خواهی مردم تورک شنیده نشود؟

مگر خواست های ملت تورک چه چیزهایی هستند که به ضرر و زیان منافع گروهی و قومی پانفارسیسم و حاکمیت تمام خواهد شد که نمی خواهند مردم دنیا، صدایی به غیر از صدای پانفارسیسم، از ایران را بشنوند؟

 چرا پانفارسیسم نمی خواهد تا دنیا متوجه بشود که در ایران تحت سیستم پانفارسیسم، ملتی به نام تورک زندگی می کنند که در این کشور از هیچ حقوق ملی برخوردار نیستند؟

  چرا حاکمیت و پانفارسیسم نمی خواهند تا دنیا بدانند که ملت تورک ساکن در ایران کنونی، از داشتن یک رسانه عمومی، یک مدرسه، یک معلم، یک رادیو، یک تلویزیون، یک کتاب درسی مدرسه ای، یک کتاب درسی دانشگاهی در زبان تورکی هم محروم هستند؟

چرا آن ها نمی خواهند تا دنیا بداند که تورک های ساکن در ایران، در یک قرن گذشته، در ایران، تحت شدیدترین تحریم های تاریخی در جوامع بشری، قرار داشته اند و دارند؟

 آیا این ملت تورک ساکن در ایران حق ندارد از حقوق انسانی خود سخن بگوید؟

چرا وقتی این مردم از حقوق انسانی و مصوب سازمان های بین المللی و قانون اساسی ایران سخن می گویند، به پانتورکیسم متهم می شوند؟

چرا ملت تورک حق ندارد از تحریم شدگی در همه زمینه های حیات اجتماعی خود در یک قرن گذشته و از خشکاندن عمدی دریاچه اورمیه اش سخن بگویند و متهم به پانتورکیسم نشود؟

 چرا ملت تورک ساکن در ایران، حق ندارد، خواهان اجرای قانون اساسی و رسمی شدن زبان تورکی در ایران بشود که به پانتورکیسم هم متهم نشود؟

استقبال مردمی از رهبر یک کشور همسایه و تورک که برای نشستی در تبریز دعوت شده بود، چرا تحمل نمی شود؟

چرا اجلاس تبریز را به طهران منتقل کردند؟

اهمیت این اجلاس، در چه بود؟

در حالی که ایران و روسیه در ادلیب سوریه، مردمان بی دفاع را قتل عام می کنند، چه تصمیم مهمی می توانند برای نجات مردم سوریه بگیرند؟

چرا مردم مسلمان و شیعه بصره در عراق به کنسولگری ایران حمله  کرده و آن را به آتش می کشند؟

این اقدام مردم عراق، چه پیامی به ایران  و حاکمیت در ایران می دهد؟

ایران می خواست با برگزاری این اجلاس در تهران، چه پیامی به مردمان خود و به دنیا بفرستد؟

کشتار و بمباران مردم ادلیب در سوریه در همان روز اجلاس و روزهای قبل از آن، چه معنایی می دهد؟

آیا این اجلاس موفق بوده است؟

انصافعلی هدایت

تورنتو – کانادا

هفتم (07) سپتامبر 2018

hedayat222@yahoo.com