1)

آزربایجان جنوبی تا دلت بخواهد مبارز و قهرمان دارد اما لیدر ندارد. فعلا سرآمد مبارزان ما امثال لطیف حسنلی ها هستند که سال‌های مدید بر سر عقایدشان در زندان می باشند.

ما به مبارزها و قهرمان هایی احتیاج داریم که اعمال و افکار خود را با سفارش یکی دو تشکیلات سیاسی پس و پیش نکنند. آنها باید اعمال و افکار خود را با آزربایجان و تورکچولوک هماهنگ سازند نه با جار و جنجال‌های سیاسی یکی دو نفر.

لیدر ما گفتمان استقلال است. لیدر ما آزربایجانچیلیق و تورکچولوک است. لیدر ما همه ی ملت ما هستند. ما به جنگ های ساختگی « خودلیدر انگاری » احتیاج نداریم. ما به تقویت شعور ملی و تقویت نخبگان فکری احتیاج داریم.

(2)

آنوقت که من می گویم همه ی زبان‌ها زیبا هستند مرا فرهیخته می خوانند، اما وقتی می پرسم چرا مردم من نمی توانند به زبان خود بنویسند و بخوانند مرا خائن و عقب مانده می خوانند!

(3)

آزادی چنین چیزی است. جمع می شوی در خیابان‌ها، و بر ویرانه ها و بقایای یک دیکتاتوری ترانه ی رهایی سر می دهی. جانت را، جانانت را ، تاریخ و فرهنگ و اسارت و شوق رهایی ات را بر دست می گیری و می زنی به بیرون. می زنی به سمت تنفس دموکراسی. مردم ونزوئلا دارند این کار را می کنند. ترسشان فرو ریخته است. آغاز آزادی همین است؛ اینکه ترست فرو بریزد. بقیه ی راه آسان است.

(4)

اگر اعتقادی به استقلال گفتمانها دارید بدانید که؛ گفتمان من استقلال است.

(5)

خمینی می گوید که مذهب بدون جنگ ناقص است!!!

مذهب یعنی خود جنگ!!!! در عجبم که این مردم چگونه به اینهمه کینه و نفرت و ستیزه جویی دلباخته اند؟!! چرا این قوم اینهمه عاشق جنگ و کشتار و دیگری ستیزی هستند؟!

(6)

( در اشاره به حمله مردم به صفحه دونده ژاپنی ): این حملات به نوعی تهاجم است. تهاجم یک فرهنگ. دقت کنید که « تهاجم فرهنگی » نمی گویم. شاید هیچ فرهنگی متهاجم نباشد اما متهاجمان، فرهنگی دارند که از زوایای آن به تهاجم می پردازند. اطلاعات حکومت و جریان « انحراف سازی رسانه ای» کاری می کند که مردم عاصی و خشمگین به جای آنکه نوک حملات را به سمت مسبب اصلی نشانه بگیرند به سراغ آدرس انحرافی و اشتباهی می روند. مثلا در این جریان مردم بیسواد یادشان رفته که بی بخاری مدیران و مسئولان آنها را این چنین دچار سرشکستگی و یاس کرده است.

آنها یادشان رفته که گل از مسئولان خورده اند نه از یک فوتبالیست. حکومت در این میان راضی است، چون عقده گشایی ها سر آن فوتبالیست خالی می شود و این مسئولان نالایق دوباره به گندکاری خویش ادامه می دهند. این مردم دیگر مردم نیست یک بازی خورده ی عصبی است.