سفر اخیر پاشینیان به تهران و حرکتهای وقیحانه ارامنه یک بار دیگر نشان داد که تورک و فارس تا چه حد از هم دور شده اند. این فاصله تا حدی است که دیگر نمیتوان این دو قوم را یک ملت نامید. این دو قوم هرچند گذشته مشترکی داشته باشند قطعا آینده مشترکی نخواهند داشت.
حاکمیت و مردم فارس از همان ابتدای نزاع قره باغ در جبهه روسیه بودند و پشتوانه مهمی برای ارامنه شدند. اما با افزایش شعور ملی تورکها و گسترش حرکت ملی به خانه ها اتفاقات رخ داده در استادیوم تبریز دور از ذهن نبود و نشان داد که تا چه حد آزربایجانیها توانسته اند دشمننشان را بشناسند و نسبت به مسائل سیاسی دقت نظر داشته باشند.
مذهبیون غالبا نمیتوانند بین ظواهر مذهب فارسی و مسئله ملی آزربایجان اولویت قائل شوند و از این لحاظ همیشه آلت دست فارسها شده اند.
محمد قالاچی
حادثه قره باغ و غرب آزربایجان و بطور کلی مسئله ارمنی برای ارتقائ حرکت ملی بسیار مهم است چرا که:
۱- شارلاتانیسم ارامنه چه در شکل اخیر و چه در تظاهرات مضحک آوریل و بالتبع حمایت مدیای فارس تلنگری بر آزربایجانیهای مذهبی خواهد زد!. مذهبیون غالبا نمیتوانند بین ظواهر مذهب فارسی و مسئله ملی آزربایجان اولویت قائل شوند و از این لحاظ همیشه آلت دست فارسها شده اند. خوش رقصی مدعیان شیعه گری برای ارامنه قاتل شیعه تبعا تامل بر انگیز خواهد بود.
۲- مسئله ارمنی از نادر مسائلی است که طیفهای حرکت ملی در آن اتفاق نظر دارند. و تمرکز بر این مسئله موثر خواهد بود.
۳- واکنشها نسبت به جنایت ارامنه در سطح عامه رادیکالتر و وسیعتر است و تداوم آگاهی از مسئله ارمنی در تسری شعور ملی به خانه ها موثرتر است.
ائرمنی مسئله سینه گوره نه تکجه شخصی موضع توتمالاریمیزدا بلکه مدیا ایشلریمیزده گرک داها گوجلو حرکت ائلییک و بو مسئله نی اونوتمایاق. فارسلارین گرچک اوزلرین گوسترن و طبعا تورکلرین مظلومیتین داها اوزه چیخارتمایا بو مسئله داها بیزه یاردیمجی اولا بیلر.
