در ایران، قبل از رفتن رژیم، سیستم جایگزین بجای رژیم کنونی است.
سکت و تزریق ذهنیت سکتاریستی می تواند احساس ذاتی تنازع بقا را در انسانهای دگم به صفر برساند و در نتیجه  به تحمل شکنجه و شهادت مهیا سازد.

بدین جهت سکتهای اسطوره ائی و دینی و ایدئولوژیک، مشکل ساز و خطر آفرین می باشند، که البته در صد سال اخیر در ایران، نوع اسطوره ائی آنرا بشکل کورش در دوران پانفارسیسم پهلوی و نوع دینی آن را بشکل تشیع فارسی در دوران رژیم جمهوری اسلامی، و نوع اولترا ناسیونالیستی آنرا، یعنی تقدس تمامیت ارضی و مرزهای پرگهر ، را در اپوزسیون پانفارسیست سرتاسری می بینیم و تجربه می کنیم، که در حال مهیا ساختن و تعلیم نژاد برتر آریائی برای آینده می باشند.

انسانها زمانی می توانند در کنار هم زندگی کنند که احساس امنیت و خوشبختی بکنند که حیات همدیگر را به مخاطره نیندازند، در ایران بدون حضور چشمگیر ملت تورک، هیچ ملتی جرئت نکرده به تنهائی پا به میدان مبارزه بگذارد و رژیم را عوض کند.

اگر ملتهای غیر فارس مخصوصا تورکها تکانی به خود بدهند قطعا رژیم مثل آب خوردن از هم فرو می پاشد، ولی مساله اساسی عدم وجود جایگزین است، آیا جایگزین مناسبی شما سراغ دارید که به حقوق واقعی ملتها ایمان داشته و به جبران ضربات فرهنگی که توسط پانفارسیسم بر علیه ملتهای غیر فارس اعمال شده اعتقاد راسخ داشته باشد؟ و از صمیم قلب بخواهد برای جبران این بی عدالتی صد ساله عذر خواهی کند و تاوان بپردازد و در حضور سازمان ملل به این اجحاف تاریخی اقرار کرده و عذر حواهی کند و برای بر آورد خسارات ناشی از زبان کشی و اقدام به نابودی فرهنگی از سازمان ملل بخواهد که تعیین خسارت کند؟

تاریخ نشان داده که تمام زحمات تورکها، در مرکز، در نهایت بر ضد تورکها تبدیل شده، انرژی ستارخان برای اصلاح دولت تورک قاجار عملا تبدیل به محو دولت تورک قاجار و کودتای رضا خان و ممنوعیت زبان تورکی گردید،  و شروع انقلاب در ۲۶ بهمن سال ۱۳۵۶ در تبریز که برای اولین بار عکس شاه  پائین کشید شد، که البته بعد از پیروزی انقلاب باز هم تبدیل به ممنوعیت زبان تورکی گردید.

همیشه بعد از هر دگرگونی پانفارسبسم، قوانین این مملکت را بر اساس، اختلاس، فامیل بازی، پارتی بازی، دزدی و فريبكاری، تعارف و بد عهدی و هرزگی و دروغ گویی و گول زدن دیگران بر پا داشته، و شاید عامل اصلی این همه عقب ماندگی و اجحاف ما ملتهای در بند تورک و عرب هستیم كه از این قوانین سرپيچی می كنيم و باعث بدبختی عقب ماندگی هستیم !

در مثال زیر ذهنیت پانفارسبسم دگم چاله ائی، که نمی توانند دنیای بدون چاله را تصور کنند، بخوبی به تصویر کشیده شده است.

در اتوبانی چاله ائی ایجاد شده بود، که هر روز تعداد زیادی ماشین واژگون می شدند، تا اینکه سه نفر کارشناس راه برای چاره جوئی به محل عازم می شوند،

کارشناس اول پیشنهاد می کند:

که یک آمبولانس ۲۴ ساعته در اینجا کشیک بدهد تا مصدومین را به نزدیکترین بیمارستانی که در ۵۰ کیلومتری واقع است، برسانند،

دومین کارشناس می گوید:

که بخاطر مصافت زیاد امکان مرگ و میر بیشتر است، بهتر است که بیمارستان را تخریب کنیم و مشابه آنرا در نزدیکی این چاله بسازیم،

سومین کارشاس می گوید:

که هزینه این کار زیاد می شود، بهتر است این چاله را پر کنیم و مشابه آنرا درست جلو بیماستان ایجاد کنیم تا مصدومین بلافاصله به بیمارستان منتقل شوند.

کلیه گروههای سیاسی در ایران در برخوردشان با ملتهای غیر فارس دقیقا شبیه نظریه این سه کارشناس می ماند، آنها به همه چیز می توانند فکر کنند بجز پر کردن چاله، و اگر هم چاله ائی را پر می کنتد ، در جای دیگر چاله جدید و مشکل جدیدی را تولید می کنند، آنها دنیائی بدون وجود چاله را نمی توانند تصور کنند، آنها بجز زبان فارسی هیچ زبانی را زبان آدمیزاد حساب نمی کنند، اگر هم الکی فیلم احترام بزبان مادری دیکران را  بازی می کنند، ولی در عمل هرگز نمی توانند حتی یک تومان بودجه برای آموزش زبان مادری دیگر ملل اختصاص دهند، در حالی که حاضرند میلیونها دلار برای پیدا کردن لغات جدید فارسی بپردازند، تنگ نظری و انحصار طلبی نهادینه شده را با التماس نمی شود از بین برد.