برای وطنم آزربایجان از هیچ کاری دریغ نخواهم کرد. برای آزادی وطنم و مکتب تبریزم جان بر کف گرفته ام. ایرانیّت باید از بین برود. برای من رژیم تروریست ایران، سلطنت طلب ها و مجاهدین، اشکال ایرانیّت اشغالگر هستند. در این مبارزه من طرفدار نسل نوی مبارزه هستم و از شکل سنتی و کلاسیک مبارزه می گریزم. در اجلاس نیویورک راه جدیدی برای مبارزه گشوده شد. گفتمان آزربایجان جنوبی در ذهن سوپر قدرت جهان کاشته شد. ما نباید فرصت های فریاد برای آزادی و رهایی را از دست بدهیم.

غیاب ما و عدم حضور ما در کنفرانس های جهانی نوعی سانسور و خودکشی است. ما باید حضور پیدا کنیم و البته حرف خویش را بزنیم نه اینکه هماهنگ با گفتمان اپوزیسیون اشغالگری باشیم. و گرنه میدان را برای تاخت و تاز گفتمان اشغالگری و استعمارگری خالی خواهیم گذاشت. باید نقشه های اشغالگرانه ی آنها را در هر نقطه ی جهان برهم بزنیم.

کاشتن تصویر آزربایجان جنوبی در ذهن سناتورها و در ذهن میزهای قوی قدرت های سیاسی از اهداف ماست. ما باید به آمریکا و اروپا و جهان بفهمانیم که آزربایجان جنوبی یک سرزمین اشغال شده است و ایران با رژیم و اپوزیسیونش دنبال ایده های استعمارگری و اشغالگری هستند. ما تا حالا سکوت کرده بودیم و جهان اپوزیسیون ایرانیت را ( به خصوص مجاهدین و سلطنت طلب ها را ) را مخاطب قرار می داد. اینبار اما در نیویورک شرکت کردیم نه به عنوان طرفداران استعمارگری و اشغالگری بلکه به عنوان اشغال شده ها و استعمارشده های ضد ایرانیت. و جهان ما را شنید. در قلب نیویورک، در سایه ی قدرت طراز اول جهان، و چشم در چشم مدافعان و اپوزیسیون اشغالگری فریاد زدیم؛ آزربایجان جنوبی ایران نیست!

این فریاد بغض گره خورده آزربایجان جنوبی بود. بر دوستانی که نحوه حضور ما را نقد می کنند حرمت می گذارم ( تکاپوی سنتگرایان در کوبیدن ما را درک می کنم چون شیوه های مدرن دیپلماسی برای آزربایجان جنوبی در ادراک ذهن سنتی نمی گنجد)، اما بر سیل بیشتر مطالبی که از سمت رژیم ایران و اپوزیسیون ایرانیت به سمت ما جاریست پشیزی ارزش قایل نیستم.

کار به جایی رسیده که سایت اطلاعات رژیم تروریست ( آذری ها ) آرزو کرده که ای کاش وقتی ما در داخل ایران بودیم کار را با ما یکسره می کرد. ( یعنی آرزو می‌کند که ای کاش در داخل ما را می کُشت ). می دانید چرا؟ چون رژیم ایران از تصاویر ما در اجلاس نیویورک علیه ایران اتمی عصبانی است. چون از حضور ما در کنفرانس ایران آینده و فریادهای ما که « آزربایجان جنوبی ایران نیست» عصبانی است.

از نظر ما آزربایجان جنوبی آینده وجود دارد. احواز آینده وجود دارد. جالب اینجاست که همین عصبانیت را مجاهدین هم دارند. ما اعتقادی به تمامیت ارضی اشغالگران نداریم. این اعتقاد را اینبار با حضور خویش در هر فرصتی اعلام خواهیم کرد. هم رژیم تروریست ایرانیت و هم اپوزیسیون استعمارگری باید این نکته را در گوش خود فرو کنند.

در آینده تحلیل ها و نکات بیشتری در این خصوص خواهم نگاشت.