کسی که ادعای مبارزه در راه حق خواهی و احیای عدالت اجتماعی را دارد بایستی بداند که نباید در این راه و هدفش فدایی، مرید و مقلّد کورکورانه برای مرادش باشد. ما فقط و فقط بایستی فدایی و دنباله روی آن خط فکری که سرانجامش منتهی به احقاق حقوق ملت_تورک چه در جغرافیای آزربایجان و چه در سراسر ایران است باشیم تنها مراد ما این است نه مریدی برای اشخاص خاصی.

چرا که روابط مراد  مریدی، شخص گرایی، گروه گرایی و از انسان ها بت ساختن سرانجامش تباهیست. و آن بت های خود ساخته روزی تبدیل به خدایانی خواهند شد که خدایی کردن را بلد نیستند و شما در این گونه شرایطی بجای تغییر وضعیت زندگیتان، شان و منزلت انسانیتان فقط و فقط تغییر سیاسی را شاهد خواهید بود.!

بر این اساس هر انسانی باید مطیع وجدان، عقل و منطق خود باشد. نه مطیع و اطلاعت کننده‌ی کورکورانه و بی چون چرا از شخص ها و گروه های مورد مقبول خود. چرا که شخص گرایی، باند بازی و گروه گرایی از آفت های حرکت های اجتماعی است.

حرکت کردن با خرد جمعی یا انجام کار گروهی و مقید بودن به ضوابط گروهی جدای از این بحث است و ما اینگونه فعالیت را نفی نمی‌نماییم. بلکه ما مطیع بودن تا حد سرسپردگی و عاری شدن از اعمال اراده خود، و جان نثاری برای منافع باندی تا حد قربانی ساختن منافع_ملی را نفی می‌کنیم که نام ان کؤله لیک و بردگی فکری برای دیگران است.

ما به دنبال سعادت وطنمان و تامین کننده‌ی منافع مردممان هستیم و بخاطر این قدم در راه مبارزه نهاده ایم. نه دنباله رو و تامین کننده‌ی منافع افراد و گروه های صرفا مورد مقبول خود!!.

بایستی تحت هر شرایطی مستقل بودن اراده و اندیشه را حفظ کرد و ذهن و جسم خود را برده و غلام برای کس یا کسانی نساخت که این کار بر خلاف آزاده زیستن و آزاد اندیشیدن است.

سعید_مینایی ۹۹/۴/۱۲