بسیار میشنویم که از دموکراسی و آزادی و حقوق بشر در همه جای دنیا دفاع میشود اما زمانی که به حمایت از دیکتاتور ها برسد، بیشتر ما عاشق یک دیکتاتور هستیم. دیکتاتوری که با ما موافق باشد.

همه ما انگار آزادی و دموکراسی را در به کرسی نشستن حرف خود میبینیم. عده ای از شاه و سلطنت تعریف و تمجید میکنند و برخی از دیکتاتوری مذهبی و عده ای هم از دیکتاتوری سوسیالیستی و….

شاید برای بسیاری از ما اصطلاح “دیکتاتور خوب” آشنا باشد؛ شاید تعاریف زیادی از این کلمه شنیده ایم اما همگی نیک میدانیم که منظور از این کلمه چیست.

بسیار واضح است که دیکتاتور خوب یعنی دیکتاتوری که گوینده با وی موافق است. فرقی هم نمیکند که این دیکتاتور داستان، جانی و دزد و بیرحم و مفسد باشد یا نباشد. همیشه همه ما توجیه اعمال دیکتاتور ها را بهتر از هر کار دیگری بلدیم.

از “دشمن در کمین است” گرفته تا “ملت در آن زمان نمیفهمیدند” و “برخی آفات باید پاک شوند”را به عنوان بهانه می‌آوریم تا جنایات دیکتاتور مورد علاقه خود را از بقیه دیکتاتور ها جدا کرده و به وی لقب دیکتاتور خوب بدهیم.

حالا اگر این وسط عده ای هم کشته شده اند، چه کسی اهمیت میدهد! مهم این است که چند تا سازه ساخته شده تا بتوانیم به بهانه ساخت سد و ساختمان و امثالهم بگوییم که دیکتاتور قصه ما دیکتاتور خوب بوده است!

مثلا اگر رضا شاه میکشته و حذف و زندانی میکرده عوضش سد و راه آهن میساخته، یا اگر پسرش محمد رضا رژیم تک حزبی داشت و مخالفین سیاسیش را زندانی و شکنجه و کشتار میکرد عوضش در زمان او پنجمین ارتش دنیا را داشتیم و پولدار هایمان میتوانستند با پاسپورت ایرانی به فرنگ سفر کنند!

اگر خمینی فله ای اعدام میکرده و میکشته عوضش فساد اقتصادی نداشت و جلوی استکبار جهانی ایستاده بود! یا اگر چه گوارا غیر نظامیان را با بمب به روشهای تروریستی میکشت اشکالی ندارد چون این کارها را برای رسیدن به آزادی میکرد؛ البته در کوبا هم که همپالگی اش فیدل کاسترو موفق به انقلاب شد اگر مردم کوبا یک روز آزادی ندیدند و ترس و خفقان حاکم بود عوضش استکبار جهانی دستش از کوبا کوتاه بود! بهانه می‌آوریم تا توجیه کنیم, اما چرا؟

اگر یک کار غیر اخلاقی است مهم نیست انجام دهنده آن کار چه کسی باشد و با چه منظوری آن کار را انجام دهد. تا زمانی که این مورد را قبول نکنیم باید شاهد ادامه دست به دست شدن دنیا توسط دیکتاتور ها باشیم.

شاید همه این مسائل ناشی از خودخواهی ما باشد،ما همیشه فکر میکنیم که صلاح دنیا را میدانیم و باید دیکتاتور موافق نظر ما قدرت را در دست گیرد و جهان را وفق مراد ما اداره کند. اما شاید موقع آن باشد که خودخواهی را کنار بگذاریم و خود و همفکرهایمان را قیّم کسی ندانیم.

شاید دموکراسی و حکومت برآمده از آن همیشه بهترین دولت نباشد اما تاریخ گواه این است که در دراز مدت دموکراسی و خرد جمعی باعث پیشرفت و شکوفایی کشورها شده اند.