سیاست در بحران – بحران در سیاست
ایران، هم مادر و هم فرزند بحران است. یعنی هم بحران می زاید و هم آن را پرورش می دهد تا از آن بهره برداری های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی و دینی بکند. در بحران است که ایران، معنی خودش را می یابد.

تاریخ ایران، تاریخ جنگ، انقلاب و بحران بوده، است و احتمالا تاریخ آینده اش هم بحرانی خواهد بود. اگر نگاهی به چهل سال گذشته ایران بیندازیم، جز بحران، نخواهیم دید. سیستم سیاسی و فکری ایرانیان، بحران زا بوده است. همان طور که گفته اند:
“ما زنده به آنیم که آرام نگیریم — موجیم که آسودگی ما عدم ماست!”

خود انقلاب 1358 بحران بزرگی بود. جنگ مسلحانه در کردستان، قلع و قمع مخالفان اصل 110 قانون اساسی یا ولایت مطلق فقیه در آزربایجان، برکناری مهدی بازرگان از وزارت، کشتار در ترکمن صحرای جنوبی، جنگ هشت ساله بر علیه عراق و دخالت در امور داخلی کشورهای عربی منطقه، اشغال سفارت آمریکا و حمله به ده ها سفارت و کنسولگری، ارسال نظامیان ایران برای ایجاد بحران انقلابی در مراسم حج در کشورعربستان سعودی، حذف احزاب و مخالفان حزب جمهوری اسلامی، برکناری ابوالحسن بنی صدر از ریاست جمهوری، اعدام های دسته جمعی که هنوز هم ادامه دارد، اصرار بر ادامه جنگ تا فتح عراق و اسرائیل، تلاش برای ساخت بمب اتم و موشکباران عربستان، صدور تروریسم به کشورهای دور و نزدیک، تخریب دین اسلام در میان ملل مختلف در جهان، ایجاد مشکل برای دولت های بظاهر برگزیده مردم در ایران.

در همین راستا، دولت سید محمد خاتمی اعلام کرد که در هر نه (9) روز با یک بحران دست و پنجه نرم کرده و در نبرد بین رهبر و دولت، دولت خاتمی به “تدارکاتچی” نزول کرده بود.

دولت احمدی نژاد با حمایت صد در صدی رهبر، قدرت در قوه مجریه را بدست گرفت و بحران زندان ها و تجاوز به دختران و پسران معترض به انتخابات را در راه دفاع از احمدی نژاد ایجاد کرد اما در نهایت، آب رهبر با احمدی نژاد به به یک جوی نرفت و احمدی نژاد برای بیش از ده روز قهر کرد و حضور در ساختمان ریاست جمهوری را تحریم کرد. بین رهبر و احمدی نژاد شکر آب شد که این روزها هم میان آن دو و قوه قضائیه تحت فرمان رهبر، مبارزه و بحرانی در جریان است.

سپس، رهبر، حسن روحانی را به ریاست قوه مجریه گماشاند ولی او هم رئیس جمهور واقعی نیست و شبیه یک مترسک سر جالیز است و توان انجام وظایف قانونی ریاست جمهوری و اجرای خواست مردم و قانون اساسی را ندارد. نمی تواند وعده های داده به مردم در باره آموزش و رسمی شدن زبان های مادری در ایران، نجات دریاچه ارومیه، تقویت اقتصادی مردم و … که شعارهای انتخاباتی او بودند را عملی بسازد.

باز هم، مدت هاست که در بین رهبر و حسن روحانی جنگ و ستیز است. طرفداران رهبر، می خواهند علیه او کودتا بکنند. ماجرای برکناری بنی صدر را بر سر او بیاورند یا ماجرای کودتای رضاخائن را تکرار بکنند.

می دانیم که در بحران، هیچ چیزی ثبات ندارد. اقتصاد فرو می پاشد. امنیت از بین می رود. اخلاق محو می شود. دین توانایی و کارکرد خود را از دست می دهد.

باید، بنقل از وبسایت “خبرگزاری میزان” بدانیم که سردار سرلشکر قاسم سلیمانی؛ فرمانده نیروی قدس سپاه اخیرا در بخشی از یکی از سخنرانی‌های خود گفت:
«من با تجربه این را می‌گویم که میزان فرصتی که در بحران‌ها وجود دارد در خود فرصت‌ها نیست. اما شرط آن این است که نترسید و نترسیم و نترسانیم.”

لذا باید پرسید:
چرا این همه بحران و بحران سازی؟
بحران به چه کار ایران و رهبران سیاسی و اداریش می آیند؟
بحران های میان رهبر و حسن روحانی چیستند؟
آیا این بحران ها واقعی هستند؟
چرا این بحران ها ساخته می شوند و کدام اهداف معین و یا اهداف پشت پرده را تعقیب می کنند؟
آیا می توان مبانی فکری و دینی یا سیاسی این بحران ها را درک کرد؟ /// این بحران ها چه نتایجی می توانند داشته باشند؟
چقدر می توان به صحت این بحران ها و آن اختلاف ها در بین رهبر و رئیس جمهور انتخابی وی اطمینان کرد؟
این دولت و سیستم سیاسی چطور می تواند در دل این همه بحران دوام بیاورد؟
آیا این نوع بحران و اختلاف به جزئی از فرهنگ زیستی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی رهبران و افراد ایرانی تبدیل نشده است؟
آیا این اختلافات و بحران ها، جنگ در میدان قدرت هستند یا برای سرگرم کردن و فریب و گمراه کردن مردم طراحی می شوند؟
این بحران ها چه تاثیری هایی بر زندگی، اخلاق و اقتصاد مردم می گذارند؟
آیا این همه بحران سازی ها، به فروپاشی سیاسی-اجتماعی و اخلاقی ایران منجر خواهد شد؟

انصافعلی هدایت
تورنتو – کانادا
بیست و چهارم (24) آگوست 2018
hedayat222@yahoo.com