چندی پیش که مطلبی در خصوص صدور احکام سنگین قضایی برای فعالین ملی و مدنی آزربایجان نوشتم، دوست شاعری به من مراجعه کرد و گفت که این برخوردها فقط مختص “فعالین ملی و مدنی آزربایجان” نیست و با اشاره به “لغو مراسم رونمایی کتاب اشعار تُورکی خانم سپیده رسولی” بیان داشت که در حوزه فعالیت‌های فرهنگی هم سخت‌گیری‌ها بیشتر شده‌است.
وقتی در مورد اقدامات مسؤولین نافرهنگی تبریز در خصوص لغو مراسم مزبور نوشتم شاعری از همدان برایم نوشت که “سیمای مرکز استان همدان” اشعار تُورکی و فارسی وی را ضبط کرده ولی تنها اشعار فارسی وی را پخش کرده و هیچ کدام از اشعار تُرکی وی امکان پخش نیافته‌اند.
وقتی ماجرای “سانسور زبان تُورکی در سیمای مرکز همدان” را نوشتم، در یکی از گروه‌های تلگرامی ناشری برایم نوشت که مسؤولین برگزاری “نمایشگاه کتاب تبریز” به وی و بسیاری از ناشران تورک اجازه شرکت در این رویداد فرهنگی را نداده‌اند.
دو-سه روز پیش هم شاعری از یکی از شهرستان‌های کوچک آزربایجان برایم نوشت که فشار بر شاعرانی که شعر تُورکی می‌نویسند در آن شهرستان بیشتر شده‌است (جهت رعایت حال وی از ذکر نام و جزئیات ماجرا خودداری می‌کنم).
وقتی این موارد و مواردی از این دست که تعدادشان هم کم نیست را کنار هم می‌گذاریم تنها و تنها به یک نتیجه ممکن می‌رسیم و آن هم این است که زنگ خطر برای دشمنان زبان تُورکی در ایران به صدا درآمده است. کار به جایی رسیده‌است که آنها از یک کتاب شعر تُرکی می‌ترسند. کار به جایی رسیده که آنها از یک شاعر تُورکی‌سرا در یک شهرستان کوچک دورافتاده می‌ترسند. کار به جایی رسیده که آنها از عرضه کتاب‌های تُرکی در نمایشگاه کتاب می‌ترسند!
این اولین بار نیست که ناشرانی که کتاب‌های تُورکی منتشر می‌کنند در نمایشگاه‌های کتاب تهران، تبریز، اورمیه… با محدودیت مواجه می‌شوند. قبلاً هم بارها و بارها شاهد ایجاد محدودیت‌های گوناگون برای اینگونه ناشران بودیم ولی این اولین باری است که مسؤولین به ظاهر فرهنگی تبریز، ماسک از چهره خویش برمی‌دارند و در “نقش واقعی” خویش ظاهر می‌شوند و در مقام یک “دستگاه سانسور و بایکوت” اقدام به قلع و قمع ناشران کتاب‌های تُرکی می‌نمایند.
در شرایطی که در تمامی نمایشگاه‌های کتاب کشور، شاهد عرضه آزادانه کتاب‌های حاوی افکار نژادپرستانه پان‌فارسیستی و حتی تبلیغ چنین کتاب‌هایی هستیم، اقدام مسؤولین نافرهنگی تبریز در جلوگیری از حضور و عرضه کتاب‌های ترکی گامی است در راستای تقویت هرچه بیشتر بنیان‌های پان‌فارسیسم نژادپرستانه در این کشور و در راستای خلع سلاح فرهنگی تورک‌ها در این سرزمین!
به عبارت دیگر، قلع و قمع ناشران کتاب‌های تُورکی و جلوگیری از حضور آنها در بزرگترین رویداد فرهنگی آزربایجان، گامی است در تداوم قتل عام فرهنگی تورک‌ها در ایران! و این جنگی است “نابرابر” که از دیرباز شروع شده و با گذشت قریب به یکصد سال از آغازش نه تنها هیچ دستاوردی برای آنها نداشته، بلکه موجب خودآگاهی بیشتر تورک‌های این سرزمین و بازگشت آنها به هویت واقعی خویش گردیده‌است.
حوزه فعالیت‌های فرهنگی هم سخت‌گیری‌ها بیشتر شده‌است.
