در دو سه روز گذشته خبری در شبکه های اجتماعی به نقل از سرپرست فرمانداری پارس اباد (موغانشهر) منتشر شده و عکس العملهای فروانی در پی داشته است و خبر این است:
« سرپرست فرمانداری پارس اباد (موغانشهر) از شهرهای مرزی استان اردبیل(شما بخوانید آزربایجان) در جلسه پیشگیری از خشونت، گفته است: “نزدیک به دو هزار نفر کُورد زبان به این شهر مهاجرت کرده و به عنوان کارگر مشغول کار شده اند.” »

بنابر پیش بینی سرپرست فرمانداری پارس آباد(موغانشهر) «به دلیل وجود تفاوتهای فرهنگی بین اهالی بومی و تورک پارس آباد(موغانشهر) و انبوه مهاجرین تازه وارد کُورد، ممکن است در آینده سبب بروز خشونت و ایجاد مشکلات فرهنگی و اجتماعی شود »

لازم به ذکر است در پارس آباد (موغانشهر)کارخانۀ مهمی وجود ندارد اما به برکت رودخانۀ «آراز» و زمینهای زرخیزش دارای استعداد کشاورزی فراوان است و مجموعۀ کشت و صنعت موغان محصولات کشاورزی فراوان و پر سودی تولید میکند. و طبیعتا این مهاجران نیز به عنوان کارگران کشاورزی ویا کارکنان شرکتهای غیر بومی فعال در دشت موغان مشغول به شده اند.

آیا این عجیب نیست ؟؟؟

بومیان دشت مغان از جمله اهالی پارس آباد(موغانشهر) برای اشتغال و امرار معاش در رنچ و عذاب هستند. به خاطر یک لقمه نان آوارۀ اقصی نقاط ایران هستند و در این بین مسیر آسیمیله شدن را طی میکنند.

اگر در پارس آباد(موغانشهر) «کار» هست، چرا برای صاحبان اصلی این سرزمین وجود ندارد؟
واضح است سیاست انتقال شرکتهای کار آفرین و کارگران تورک به مناطق غیر تورک نشین از جمله به مناطق عرب نشین و بلوچ نشین و انتقال کارگران کرد به مناطق تورک نشین بخشی از سیاست آسیمیلاسیون است.

در زمان رضا شاه میرپنج و پسرش هم این سیاست پی گیری میشد. از آنجمله برای تصرف و خارج کردن اراضی حاصل خیز از دست تورکمنها، غیر بومیها را از جمله بلوچهارا به عنوان کارگر کشاورزی به تورکمن صحرا منتقل میکردند و سیستم ستم شاهی از حضور غیر بومیان در تورکمن صحرا حمایت میکرد.
اتنقال برنامه ریزی شدۀ غیر بومیان خصوصا انتقال عشایر بختیاری به عربستان(خوزستان) شق دیگر از همان سیاست برنانه ریزی شده و تحمیل آسیمیلاسیون به تمام اقوام غیر فارس ساکن ایران و فارس سازی آنها بود و هست.

در اینجا سئوال اینست:
کدام شرکتهای فعال در دشت موغان این اکراد را استخدام و به موغانشهر منتقل میکنند.؟
چگونه این شرکتها کُوردها را بی سرو صدا از کوردستان به «پارس آباد» منتقل میکنند؟
پیش از این خبرهایی در بارۀ حضور مقاطعه کاران غیر بومی خصوصا اصفهانیها در پارس آباد منتشر شده بود؟ که زمینهای حاصل خیز دشت مغان را از شرکتهای کشت و صنعت غیر بومی و فعال در مناطق مختلف دشت مغان از جمله پارس آباد(موغانشهر) با شرایط سهل اجاره و کشت میکردند.

جالب است بدانیم برای بومیان چنین شرایطی کمتر و کمتر و با سخت گیری شدید فراهم میشد.
ویا قبلا خبرهایی در بارۀ اجاره دادن اراضی دشت مغان به شرکتهای ارمنستانی منتشر شده بود که سبب ایجاد حساسیت در منطقه شد و به نوعی منتفی گشت.

و این سئوال مطرح است که:
دولتها چه برنامه ای برای دشت مغان دارند؟
آیا شرکتهای غیر بومی میخواهند ثروتهای حاصل از قابلیت و زرخیزی اراضی دشت موغان از دست بومیان خارج کنند؟
آیا میخواهند ترکیب جمعیتی این منطقۀ زرخیز و حاصل خیز را به زیان تورکان تغییر دهند؟

چه سیاستی در کار است؟
چرا در حالی که بومیان تورک دشت موغان از شدت بیکاری به اقصی نقاط ایران پراکنده میشوند، برای مهاجران غیر بومی کورد ان هم با رقم دو هزار نفر کار به آسانی فراهم است.

اگر بپذیرم هر کارگر کرد سرپرست یک خانواده است، در آن صورت باید بپذیرم که این کارگران دیر یازود خانواده های خود را به موغانشهر(پارس آباد) منتقل خواهند کردو والبته باتوجه به اینکه خانواده های کورد اغلب پرجمعیت هستند، میتوان گفت خانوادۀ هر کارگر کرد حداقل 5 نفر میباشد و این یعنی حداقل ده هزار نفر(10000 نفر) که به سرعت میتواند ترکیب جمعیت شهر را تغییر دهد.

البته در این بین همه باید مواظب رخنۀ تروریستهای پژاک، پ ک ک، کومله و… در بین کارگران مهاجر کُورد هم باشند !

سیاست خطرناک و ضد بشری «بومیان را گرسنه نگهدار و مهاجران را سیر» باید متوقب شود.