روز جمعه ۹ آبان ۱۳۹۹ «جمعی از چهره ‎های فرهنگی و هنرمندان ایران» طی بیانیه ای خواستار توقف جنگ بین ارمنستان و آزربایجان شده اند. این بیانیه از سوی حدود یکصد و بیست نفر امضا شده است. «در میان امضاکنندگان این بیانیه نام‌ هنرمندان و کنشگرانی چون کیانوش عیاری، جعفر پناهی، بهمن فرمان‌آرا، قاسم شعله سعدی، حمید نعمت الله، علی مصفا، علیرضا رئیسیان، همایون اسعدیان، کامبوزیا پرتوی، محسن امیر یوسفی، بیژن عبدالکریمی، محمدمهدی عسگرپور، مائده طهماسبی، عنایت سمیعی و هانیه توسلی دیده می‌شود.‎» این بیانیه در سایت خبری BBC و رادیو فردا منعکس شده است.

 

 

درخواست برای توقف جنگ فی نفسه و به شکل انتزاعی امری مثبت و خوب است. اما واقعیتهای جاری و شرایط عینی ماهیت مسئله را کاملن تغییر میدهد. در تقریبا سی(۳۰) سال اخیر دولت و ارتش ارمنستان به همراه گروههای افراطی و خشونت طلب ارمنی، بخش وسیعی از اراضی آزربایجان(حدود ۲۰%) را اشغال کرده است. این اشغالگری از حمایتهای دولتهای غارتگر نظیر روسیه، فرانسه، یونان و… برخودار بوده است.

 

 

این اراضیِ اشغال شده است، رسما به آزربایجان تعلق دارد و در سطح مجامع بین المللی به رسمیت شناخته میشود. حتی شورای امنیت سازمان ملل طی تصویب چهار قطعنامه اشغالگری ارمنستان را محکوم و خواستار تخلیۀ این اراضی از سوی ارتش ارمنستان و گروههای افراطی و خشونت طلب ارمنی شده است.

 

 

آیا «چهره ‎های فرهنگی و هنرمندان ایرانیِ» امضا کنندۀ بیانیۀ مذکور، ماهیت این اشغالگریها را در بیانیۀ خود لحاظ کرده اند؟!

 

 

همچنین در نتیجۀ تجاوزات و اشغالگری ارتش ارمنستان به همراه گروههای افراطی و خشونت طلب ارمنی، بیش از سی هزار نفر کشته و قتل عام شده اند (از جمله قتل عام وحشیانۀ اهالی شهر خوجالی آزربایجان و…) و سبب آوارگی بیش از یک میلیون نفر( فقط حدود ۵۰۰۰۰ خانواده (۳۰۰۰۰۰ نفر تورک آزربایجانی) در سال ۱۹۸۸ از موطن اجدادی خود در داخل ارمنستان رانده شده اند رائده شدنی که با قتل و غارت و تجاوزات وحشیانه توأم بوده است) شده است.

 

 

آیا امضا کنندگان بیانیۀ مذکور به این جنایات توجه کرده و خواسته اند آنرا محکوم وبا قربانیان همدردی کنند؟!

 

 

این « چهره ‎های فرهنگی و هنرمندان ایران» در بیانیۀ خود نوشته اند:

“اکنون فجایع این جنگ روز به روز فراگیر شده و گروههای تروریست به منطقه گسیل شده اند تا با جنایت و نسل کشی راه چپاول ملت ها را فراهم کنند.”

به نظر من این گونه کلی گوییها نمیتواند راه گشای مشکلات به وجود آمده باشد. فجایع و تجاوزاتی که در ابتدای این جنگ در حدود سی سال قبل و با دست عناصر افراطی ارمنی توأم با اشغال، نسل کشی و آواره سازی به وجود آمده است! و قربانی و جنایتکار مشخص است. حدود ۲۷ سال پیش اهالی شهر خوجالی به طرزفجیع و وحشیانه قتل عام شدند.

آیا امضا کنندگان هنرمند به اینگونه جنایتها توجه داشته اند.

 

 

امضا کننگان بیانیه نوشته اند: «گروههای تروریست به منطقه گسیل شده اند.» در اینجا سئوال اینست چرا مشخص نمیکنند که این گروههای تروریستی به نفع کدام کشور وارد های عرصه جنگ شده اند؟ آیا غیر از اینست که با این گونه کلی گوییها به مخاطبان خود آدرس اشتباهی میدهند. در حالی همه میدانند تروریستهای PKK با کمک دولت ارمنستان و دسته جات افراطی و خشونت طلب ارمنی دارای پایگاههای متعدد نظامی در سرزمینهای اشغالی میباشند.

 

 متأسفانه «بیانیۀ جمعی از چهره های فرهنگی و هنرمندان ایران» یک درخواست گنگ و عملا جانبدارانه میباشد. همانطور که پیش از این اشاره شد با نادیده گرفتن متجاوز و جنایتکار و محکوم نکردن آن، عملن به مخاطبان خود آدرس غلط میدهد و افکار عمومی را به انحراف میکشاند.
را نادیده بگیرند.— اکبر آزاد

 

در بخش دیگر از بیانیه آمده است: ” ما کنشگران گستره فرهنگ و هنر از ملت و اقوام گوناگون ایرانی و کشورهای همسایه می خواهیم که خود را از آتش جنگ دور کرده و هوشمندانه و با اتحاد نقشه جنگ افروزان را برهم بزنند.”

 

 

من کاملا موافق این هستم که باید از جنگ و خونریزی اجتناب کرد. چون جنگ اساسا خانمانسوز و ویرانگر است! خشک و تر را باهم میسوزاند. اما وقتی که طرفداران خولیای«ارمنستان بزرگ» با تجاوزات توسعه طلبانه خود جنگ را تحمیل میکنند چه باید کرد؟

 

 

از توصیۀ شما چنین بر می آید که تورکان ایران خصوصا تورکان آزربایجان غربی، آزربایجان شرقی، تورکان استان اردبیل(آزربایجان)، تورکان زنجان(آزربایجان) تورکان قشقایی، تورکمنها، تورکان خراسان و… نباید از دفاع برحق و عادلانۀ جمهوری آزربایجان دفاع کنند. یعنی باید چشم خود را به روی اشغالگرها و جنایات ارتش ارمنستان و گروههای افراطی و خشونت طلب ارمنی ببندند و نبینند. درحالی که حمایت معنوی از جمهوری آزربایجان حداقل وظیفه ای است که به عهدۀ این تورکان میباشد.

 

 

رئیس جمهور آزربایجان، آقای الهام علی یئو اعلام کرده است در صورت عقب نشینی ارمنستان از اراضی اشغال جنگ تمام خواهد. و نیز اعلام کرده امنیت ارامنۀ بومی که حدود دویست هزار نفر میباشند تأمین خواهد بود. اما ارتش متجاوز ارمنستان به همراه گروههای افراطی و خشونت طلب ارمنی به بهانۀ این دویست هزار نفر بیش از ۲۰% اراضی آذربایجان اشغال کرده اند و بیش یک میلیون نفر را از خانه و کاشانه شان آواره کرده اند؛ همچنین بیش از ۳0هزار نفر به قتل رسانده اند!

امروز با چنین سابقۀ جنایتکارانه یی، نخست وزیر ارمنستان آقای نیکول پاشینیان و گروههای افراطی و توسعه طلب ارمنی از تخلیه اراضی اشغالی شده خودداری میکنند. و کماکان در فکر ایجاد ارمنستان بزرگ هستند.

اساسا شعار دولت ارمنستان و جریانهای افراطیِ خشونت طلب و توسعه طلب ارمنی این است:

«جنگ بیشتر زمینۀ تصرف اراضی بیشتر را فراهم خواهد کرد»

و این تفکرتحت تأثیر «آرزوی ایجاد ارمنستان بزرگ» میباشد.

آزربایجان در حال حاضر در اراضی خود بر علیه نیروهای متجاوز میجنگد و ارمنستان به همراه گروههای افراطی و خشونت طلب به اراضی کشور آزربایجان تجاوز و آنرا اشغال کرده اند و حاضر به عقب نشینی نیستند.

 

 

آزربایجان به هیچ منطقه ای در ارمنستان حمله نکرده است و رسما اعلام کرده است هرگز به اماکن مسکونی ارمنستان حمله نخواهدکرد و جواب متجاوزان را در جبهه ها و در منطقۀ نظامی و در مقابله با تجاوزات خواهد داد.

 

 

در حالی که ارمنستان به طور روزانه با راکت و بمبهای خوشه ای به مناطق مسکونی آزربایجان از جمله به شهرهای گنجه، گورانبوی، ترتر، بردع و… حمله کرده و سبب کشتار غیر نظامیان میشود و تاکنون بیش از صد نفر غیر نظامی، ازجمله ۱۲ نفر کودک خردسال را کشتار کرده است. حتی سازمانهای حقوق بشری این اقدامات جنایتکارانۀ ارمنستان رامحکوم کرده اند!

 

 

رئیس جمهور آزربایجان آقای الهام علی یئو میگوید ما در کشور خود علیه متجاوزان مبارزه میکنیم و میخواهم آنهارا از اراضی اشغال شدۀ خود پاکسازی کنیم. در مقابل نخست وزیر ارمنستان آقای نیکول پاشینیان میگوید خروج از سرزمینهای اشغالی به ضرر ما میباشد و اصرار به تداوم اشغالگری دارد.

 

 

متأسفانه «بیانیۀ جمعی از چهره ‎های فرهنگی و هنرمندان ایران» یک درخواست گنگ و عملا جانبدارانه میباشد. همانطور که پیش از این اشاره شد با نادیده گرفتن متجاوز و جنایتکار و محکوم نکردن آن، عملن به مخاطبان خود آدرس غلط میدهد و افکار عمومی را به انحراف میکشاند. در این بیانیه آمده است:

“بر همه وجدان های بیداراست که به حرمت انسان، این جنگ را محکوم کرده و طرفین را به گفتگو و صلح دعوت کنند و اجازه ندهند بار دیگر تمدن های باشکوه منطقه خرد و نابود شده و مردم این سرزمین ها قربانی منافع سرمایه داری و جنگ طلبان شوند.”

 

 

در اینجا سئوال اینست: آیا میتوان دفاع برحق را محکوم کرد؟

آیا بین متجاوز و جنایتکار(ارتش ارمنستان) و کسی که از خود دفاع میکند و قربانی میباشد(آزربایجان) فرقی وجود ندارد؟

 

 

امضا کنندگان بیانیه، طرفین جنگ را دعوت به«گفتگو و صلح»کرده است؛ درحالی که حدود ۲۷ سال است که ارمنستان به همراه گروه مینسک به بهانۀ مذاکره که جز تداوم اشغالگری ارمنستان هیچ نتیجه یی نداشته است، آزربایجان را سردوانده اند. آیا آزربایجان ۲۷ سال دیگر هم باید منتظر نتایج مذاکرات این چنینی بماند؟

 

 

اگر ارمنستان خواهان صلح باشد در عرض یک ماه تمام مسائل میتواند حل شود. اما ارمنستان خواهان صلح نیست، خواهان توسعۀ اراضی خود به هر قیمتی میباشد. صلح زمانی برقرار میشود که متجاوزان جنایتکار محکوم شود و سرزمینهای اشغالی تخلیه شود.

 

 

صلح زمانی برقرار میشود تمامیت ارضی آزربایجان که بخشی از آن اشغال شده است تأمین گردد.

در این بیانیه لازم بود رفتارهای جنایتکارانۀ افراطیون ارمنی در شهر خوجالی و دیگر مناطق محکوم شود.

 

 

بیانیه باید خواستار توقف ارسال سلاح و تجهیزات برای ارمنستان متجاوز میشد. این جنگ، جنگ ارمنستان متجاوز و اشغالگراست با آزربایجان که از مردم و سرزمین خود دفاع میکند، است.

 

جنگ ارمنستان ظالم با آزربایجانِ مظلوم است.

جنگ آذربایجانِ حق با ارمنستان باطل است.

 

 

مسئلۀ آخر اینکه اگر برخی و یا تمام از امضاء کنندگان بیانیه قائل به استقلال منطقه ارمنی نشین در قره باغ که درقلب آزربایجان قرار دارد و هیچ مرزی با کشور ارمنستان ندارد و بخش از جمعیت بومی آنرا تورکان آزربایجان تشکیل میدهند باشند؛ باید عواقب چنین تفکری را نیز بپذیرید!

چون اغلب کشورهای منطقه ازجمله افغانستان، پاکستان، ایران، عراق و تورکیه کشورهایی کثیرالمله میباشند و میتوان چنین تفکری را به آنها نیز تعمیم داد.