تحریم کنندگان مدعی هستند که تحریم صندوق‌های رای و کم بودن تعداد شرکت کنندگان در انتخابات پیش رو سبب افتادن نظام از مشروعیت خواهد بود.
منطق مخالفان و موافقان شرکت در انتخابات بر این است که چنانچه نظام با «۵۰ درصد بعلاوه یک» شرکت کنندگان مشروعیت مییابد و کمتر از پنجاه درصد نظام را از مشروعیت می اندازد.
اولا این منطق از اساس غلط است چرا که با تعداد شرکت کنندگان در انتخابات مجلس و شورای اسلامی، مشروعیت نظام را نمی سنجند.
بلکه هر چند سال یکبار قانون اساسی کشور را تغییر داده و مجددا از مردم بر چگونگی و شیوه ی حکومتداری رای می‌گیرند و این مردم هستند تعیین میکنند که بر طبق چه اصول و قواعد وشیوه ای بر آنها باید حکومت شود.
همانگونه که همه می‌دانیم در انتخابات مجلس ۹۸ میزان مشارکت کل کشور تقریبا به ۴۱ درصد ودر خود تهران به ۲۲ درصد کاهش یافت. و به نوعی می‌شود اعتراف کرد که در انتخابات سابق «مجلس ۹۸»تحریم کنندگان انتخابات به اهداف سیاسی خود رسیدند و توانستند به زعم خویش پیروز گردند…اکنون سوالی که به ذهن هر مخاطبی می‌رسد این است که در این دو سالی که نظام در این شرایط قرار گرفته است مخالفان انتخابات به کدامین هدف سیاسی خود دست یافتند؟
چنانچه مردم قوانین جدید را با منافع خود مغایر بدانند به آن قوانین یا رای منفی می‌دهند یا کلا در انتخابات شرکت نمی‌کنند لذا در این شرایط حاکمان به اراده وخواست مردم تسلیم می‌شوند و با تغییر قوانین به نفع مردم مجددا اراده ی ملت بر جامعه مسلط وحاکم میگردد.
اکنون چنانچه بخواهیم بر همین ادعای تحریم کنندگان انتخابات احترام بگذاریم و بر این باور باشیم که اگر میزان شرکت کنندگان در انتخابات کم گردد و تعداد آرا از حدنصاب ۵۰ درصد پایین آید نظام از مشروعیت بیافتد! تحریم کنندگان چه خواهند کرد؟
