سه نکته:

اول) مگر وقتی آن تلویزیون برنامه‌ها و یا مباحثی در تمجید رضاشاه می‌گذارد، کسی به آنان می‌گوید که وارد مسائل مورد مناقشه نشویم؟ اگر بفرض نیمی از جمعیت ایران رضاشاه را پدر ایران نوین می‌دانند، نیم دیگر او را اولین مسبب رنج و تبعیض و بازگشت دیکتاتوری پس از انقلاب مشروطه می‌دانند.

این گستاخی از جهالت است. از خود را محور دیدن و فارس‌محوری است. چون آنان رضاشاه را قبول دارند، اصلا مناقشه‌ای در آن را نمی‌پذیرند. جرات ندارند که یک محقق عرب یا تورک آسیمیله‌نشده را بیاورند تا از رضاشاه حرف بزند. هر وقت بحث مشروطه و دوران استبداد پهلوی باشد، دو سه دکاندار تاریخدان فارس همیشه در این تلویزیون‌ها تکرار می‌شوند.

دوم) نام و نام‌گذاری جزو حقوق پایه‌ی انسانی و در حیطه‌ی مالکیت معنوی است. من حیرت‌زده‌ام که چرا حقوق‌دانان ما از جمله خانم عبادی و کار و دیگر فعالان حقوق‌بشر در این زمینه سرگردانند و یا مسامحه بخرج می‌دهند؟

نام عربستان، نام زیسته‌ی مردم ساکن آن سرزمین است. بخشی از هویت مردمان آن سرزمین است. نام خوزستان، نامی باستانی و مهجور محسوب می‌شده که به زور رضاشاه و نه به خواسته مردم تحمیل شده است. وقتی در رویکرد تاریخی نیز نگاه می‌کنیم، تغییر نام آن اقلیم را سیاستی روشن می‌یابیم که قصد عرب‌زدایی داشته و دارد. این قطعا نقض حقوق بشر است.

سوم) هم‌وطنان فارس و غیرفارس، در زمینه‌ی اسم مسامحه نکنید. تغییر اسم تجاوز به حقوق و هویت یک انسان است. اگر مسامحه کنید، شما هم در این تبعیض نهادینه‌شده مقصر هستید.