قاعدتاً هر نوع مذاکره‌ای که میان طرفین دارای تضاد منافع صورت می‌گیرد متضمن نوعی معامله یا بده –بستان می‌باشد و اینگونه نیست که یک طرف مذاکره بتواند تمام خواسته‌های خویش را بر طرف مقابل تحمیل نماید، بدون اینکه حاضر شود امتیازی به طرف مقابل بدهد.
علی‌رغم رسانه‌ای شدن مذاکرات پنهانی جمهوری اسلامی ایران و احزاب کردی، هیچ گونه اطلاعات موثقی از موضوعات مورد بحث به بیرون درز نکرده‌است و رسانه‌هایی که به این موضوع پرداخته‌اند تنها به حدث و گمان بسنده کرده‌اند.
امر مسلم آن است که این مذاکرات در شرایطی صورت پذیرفته که ایران با تهدیدات جدی آمریکا مواجه می‌باشد و قطعاً جمهوری اسلامی ایران به دنبال آن است که مانع همکاری احزاب مزبور با آمریکا، در صورت حمله احتمالی آن کشور به ایران، بشود.
لکن این مساله که ایران چگونه می‌تواند این خواسته خویش را به احزاب کردی بقبولاند و چرا باید احزاب مزبور حاضر به عدم همکاری با آمریکا شوند، معلوم نیست. آن هم در شرایطی که سال‌هاست احزاب و گروه‌های کورد در منطقه، اعم از تورکیه، سوریه و عراق، در منازعات مختلف محلی همواره از حمایت آمریکا و هم‌پیمانانش برخوردار بوده‌اند.
در این میان خبرگزاری العربیه به نقل از منابعی که نخواسته‌اند نامشان فاش شود ادعا کرده: “ایران تهدید کرد در صورت حمله آمریکا به ایران و پیوستن کُوردها به آمریکا، پایگاه‌های این احزاب در کردستان عراق را بمباران و کاملا نابود کند.
ایران از این حزب‌های کُورد چپ‌گرا خواست که سلاح خود را بر زمین گذاشته و با ایران توافقنامه‌ای امضاء کنند که براساس آن، در کنار هیچ نیروی مخالف ایران نایستند، در مقابل ایران نیز به آنها اجازه خواهد داد فعالیت‌های خود در داخل خاک این کشور را تحت عنوان سازمان‌های سیاسی مسالمت‌آمیز ادامه دهند.”
به نظر بنده، نوشته العربیه بیشتر به یک کمدی تخیلی شباهت دارد تا واقعیت! چه لزومی داشته که ایران به منظور تهدید احزاب کوردی با آنها وارد مذاکره شود؟!
مگر همین الان هم ایران که احزاب مزبور را به عنوان احزاب معاند و ضد انقلاب می‌شناسد، هر از چندگاهی پایگاه‌های آنها را مورد حمله قرار نمی‌دهد؟ مگر کوردها نمی‌دانند که در صورت همکاری با آمریکا تمام پایگاه‌های آنها می‌تواند مورد حمله ایران قرار گیرد؟
از سوی دیگر احزابی که به خوبی از وضعیت “سازمان‌های سیاسی مسالمت‌آمیز” فعال در ایران و هزینه‌های سنگین فعالیت سیاسی مسالمت‌آمیز در ایران باخبر هستند، چگونه می‌توانند صرفاً در مقابل تهدید ایران، سلاح‌هایشان را زمین بگذارند و به ایرانی برگردند که قریب به چهل سال پیش، درست یا غلط، به این نتیجه رسیده‌بودند که فعالیت سیاسی مسالمت‌آمیز در آن امکانپذیر نیست و باید برای نیل به اهدافشان به استفاده از سلاح متوسل شوند؟ در این چهل سال، چه چیزی فرق کرده؟ ایران یا آنها؟ هیچ شواهدی از تغییر مواضع هیچ‌کدام از طرفین در دست نیست.
بنابراین، ساده‌انگاری خواهد بود اگر فکر کنیم احزاب کردی با آن همه سابقه طولانی تشکیلاتی‌شان آن قدر ساده‌انگار بوده باشند که فریب وعده بی‌ارزشی همچون “فعالیت سیاسی مسالمت‌آمیز” را بخورند!
از سوی دیگر، سکوت معنادار احزاب مزبور در خصوص موضوعات مورد مباحثه و نتایج احتمالی مذاکرات مزبور، موضوع وجه‌المعامله را شک‌برانگیزتر می‌نماید.
خویش را بر طرف مقابل تحمیل نماید، بدون اینکه حاضر شود امتیازی به طرف مقابل بدهد.
