● تحلیل سفر نانسی پلوسی به ارمنستان، بدون توجه به سفر او به تایوان، جنگ روسیه و اوکراین و ملاحظه‌ی وضعیت قفقاز جنوبی میسر نیست.

پلوسی در سفر به ارمنستان به دنبال چیست؟

الف) ایجاد خط آتش جدید برای تقابل شرق و غرب. (مراد من از شرق و غرب در این یادداشت، شرق و غرب سیاسیست نه جغرافیایی.

اگر این گزاره درست باشد، بدین معناست که آمریکا اتحاد استراتژیک روسیه، تورکیه و آزربایجان حول محور دالان زنگه‌زور را مفروض گرفته است.

ب) جبران غفلت امریکا از قفقاز جنوبی و تدارک بهانه‌ی حضور مستقیم یا مستشاری امریکا در قفقاز.

ج) تهیه‌ی خوراک تبلیغاتی و رسانه‌ای لازم برای جناح راست و رادیکال مسیحی داخل امریکا و اروپا.

● نانسی پلوسی هدف از سفر به ارمنستان را ارتقای روحیه‌ی رزمی سربازان ارمنی و تدارک سلاحهای پیشرفته برای پیروزی در جنگ عنوان کرده است، حال اینکه خوب می‌داند:

اولا: ارمنستان نه پول خرید سلاح دارد، نه موقعیت استراتژیکی بتواند آنرا با سلاحهای امریکایی تهاتر کند.

ثانیا: امریکا خوب می‌داند که آزربایجان شریک استراتژیک تورکیه است و تورکیه علاوه بر برتری نظامی و تسلیحاتی و استراتژیک، دومین قدرت پرنفوذ ناتو است.

ثالثا: روسیه به عنوان یک قدرت موثر، یک طرف لاینفک معادلات قفقاز می‌باشد.

● اما طرف دیگر و مهم معادله ایران است.

هرچند ایران دالان زنگه‌زور را به عنوان خط قرمز خود مطرح کرده است، اما همکاری با امریکا در این دغدغه‌ی مشترک، برای ایران هزینه دارد.

اولا: ایران اشتراکات فرهنگی، دینی و قومی بسیار زیادی با آزربایجان دارد، مردمان دو سوی آراز هر دو تورک و هر دو شیعه هستند، و نادیده گرفتن این مساله تبعات کوتاه مدت و بلندمدت زیادی برای ایران دارد.

ثانیا: هم روسیه و هم تورکیه شرکای استراتژیک ایران در منطقه هستند و رویارویی با این شرکا برای ایران سخت دشوار است.

ثالثا: ایران و امریکا دشمنی دیرینه‌ای دارند!، به نوعی که دشمنی با امریکا یکی از ارکان ایدئولوژیک انقلاب اسلامی است.

● من بعید می‌دانم نانسی پلوسی، بجز خوراک تبلیغاتی و رسانه‌ای (که مصرف داخلی دارد) چیز دندانگیری از این سفر حاصل کند، اما موجهه‌ی گروه‌های مختلف سیاسی با این موضوع، یقینا برای فعالین سیاسی و مدنی آزربایجان درس‌آموز خواهد بود.