AIPAC, the swaggering and influential American Israel Public Affairs Committee, which brands itself as “America’s Pro-Israel Lobby,” is holding its annual policy conference. Top politicians from both parties vie for speaking slots at the group’s glitzy gala. Everyone pays AIPAC attention. And for good reason. Since the late 1970s, it has informally directed substantial campaign contributions toward chosen candidates for Congress. Its messaging on the Middle East is essential in Washington’s foreign-policy conversation.

Some love AIPAC, some hate it, some fear it — but it is a huge factor in U.S. policy, in American politics and in American Jewish life.

AIPAC’s beginnings in the 1950s reveal the long journey the group has traveled as it has grown in size and stature. It once operated in obscurity; now its influence lies partly in its genius for publicity. But some things have remained consistent: It has always responded to Israeli actions, working to mitigate their impact on the American scene. At the same time, it has welded a united front of American Jews in support of Israel, a unity that politicians have had to respect.

Even before advocates for Israel had AIPAC, they had the tireless I.L. “Si” Kenen. He led AIPAC — in a real sense, he was AIPAC — from its inception until 1974. A journalist and lawyer, Kenen had switched back and forth during the 1940s and early 1950s between working for American Zionist organizations and for the state of Israel.

During Harry Truman’s presidency, Kenen started helping to win U.S. aid for the new state, cultivating ties with members of Congress and their staffers and supplying talking points for those willing to advocate for Israel. A political progressive, Kenen found his strongest support on Capitol Hill among liberal Democrats, and his toughest opponents were conservative Midwestern Republicans and Southern Democrats. In contrast to his brash successors at AIPAC, Kenen’s methods were low-key and discreet.

But despite their early successes, Kenen and other American champions of Israel faced challenges after Dwight Eisenhower entered the White House in 1953. Ike’s secretary of state, John Foster Dulles, said he wanted to pursue a balanced, neutral policy toward the Israeli-Arab conflict — not what Israel’s supporters wished to hear.

In the fall of 1953, Eisenhower briefly suspended the delivery of U.S. aid to Israel after it violated the terms of a U.N.-brokered armistice agreement with Syria by venturing into a demilitarized zone to try to divert the waters of the Jordan River. Eisenhower and Dulles resolved to use their leverage to get Israel to back off. However, Israel and the United States apparently agreed to keep Eisenhower’s action quiet in hopes of a quick resolution.

But on Oct. 15, 1953, all hell broke loose. News spread that a special Israeli army unit had struck into the Jordanian-occupied West Bank and committed a massacre in the Palestinian village of Qibya, killing more than 60 civilians indiscriminately in retaliation for the murder of a Jewish woman and her two children in Israel on the night of Oct. 12.

The strike reflected Israeli policy. Ever since the end of the 1948 war, Palestinians had frequently crossed the so-called “Green Line” into Israel. Most had been driven or had fled from their homes in what was now Israel and simply wished to return. But some committed violence against Israelis. Prime Minister David Ben-Gurion had fixed on a policy of reprisals — military assaults, intentionally disproportionate, on local Arab populations — as a response to any such attacks. After the Oct. 12 killings, Ben-Gurion and top colleagues chose nearby Qibya to suffer retribution.

The outcry was sharp and wide.

Time magazine carried a shocking account of deliberate, even casual mass murder by Israeli soldiers at Qibya — “slouching . . . smoking and joking.” The New York Times ran extensive excerpts from a U.N. commission that refuted Israeli lies about the incident.

Israel’s most active U.S. supporters realized how severe the danger of damage to Israel was. Kenen wrote of the ill effect of Qibya on what he called “our propaganda.” After Qibya, Dulles confirmed for the first time that Washington was holding up aid to Israel. The United States supported a censure of Israel in the U.N. Security Council. U.S. aid soon resumed, after Israel pledged it would stop its work at the controversial water-diversion site.

Aware Israel’s reputation in the United States had been tarnished, American Jewish supporters of Israel scrambled to mount a damage-control effort in late 1953 and early 1954. Kenen managed this ad hoc effort, involving many parties in Washington and around the country. But it was clear that a firmer, more nimble, ongoing structure of advocacy for Israel was necessary to better meet such challenges.

In March 1954, Kenen and his associates announced the formation of the American Zionist Committee for Public Affairs (AZCPA) — which would be renamed AIPAC in 1959 — and thus launched the modern Israel lobby. AZCPA was quickly joined by the new Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations. That group of top Jewish leaders promoted Israel’s interests with high U.S. government officials, including presidents and secretaries of state. Si Kenen regularly attended meetings of the Conference of Presidents and coordinated the work of the two new groups.

Kenen had additional reason for forming a new advocacy group in early 1954. U.S. officials had been inquiring into whether his (then) employer, the American Zionist Council, ought to register as the agent of a foreign power, which might limit its activities and complicate its funding. It made sense for the council to consider spinning off a new lobbying group with a “cleaner” financial basis.

However, that motivation for forming AZCPA, while significant, did not dominate the thinking of American Zionists in these crucial months as much as the need to manage the political fallout over Qibya, and to prepare for any future shocks coming out of Israel.

Even before AZCPA appeared, Kenen and others labored to construct a united front among American Jewish groups in support of Israel amid the Qibya controversy. AZCPA strengthened that Jewish united front, which was impressively broad. This was revealing and foretold the future.

It showed that there was nothing Israel might do that would jeopardize American Jewish support. Indeed, to some in the Jewish community, the more disturbing Israeli behavior was, the more Israel needed their ardent advocacy. So began a three-decade cycle, one that did not end until Israel’s 1982 invasion of Lebanon, in which American Jews closed ranks to support Israel regardless of circumstances. Jews harboring reservations about Israeli actions found it extremely hard to gain a foothold in Jewish communal life — something that is less true today, but still a central reality in Jewish America.

The perception that AIPAC represents a consensus among American Jews has always been a key to its political influence, which explains the group’s sometimes seemingly outsized opposition to Jewish dissent from its line. “America’s Pro-Israel Lobby,” born in awful knowledge, has always existed to make Israeli realities and priorities palatable to Americans.

Source: The Washington post

ترجمه مقاله فوق از تلگرام آقای اکبر گنجی گرفته شده است

ریشه‌ های تاریخی تاریک تشکیل “آیپک” ، لابی طرفدار اسرائیل در آمریکا

دوگ راسینو، استاد تاریخ دانشگاه اوسلو و پژوهشگر صهیونیسم آمریکایی
واشینگتن‌ پُست

آیپک، کمیته متنفذ و متکبر امور عمومی اسرائیل آمریکا که خود را ‘لابی طرفدار اسرائیلِ آمریکا’ معرفی می‌ کند، در حال برگزاری کنفرانس سیاستی سالانه‌اش می‌ باشد. سیاست مداران برجسته از دو حزب برای سخنرانی در مراسم پرهیاهوی این گروه رقابت می‌کنند. همه به آیپک برای دلایل موجه، توجه می‌ کنند. از اواخر دهه ۱۹۷۰، آیپک به طور غیر رسمی، مساهمت‌های کارزاری مهمی برای نامزد‌های انتخاب‌ شده برای کنگره انجام داده است. پیام‌های آن درباره خاورمیانه، در مکالمات سیاست خارجی واشینگتن، اساسی است.برخی آیپک را دوست دارند و برخی از آن متنفرند. برخی از آن می‌ ترسند. با این حال، آیپک، در سیاست آمریکا، در سیاست‌ ورزی آمریکا و در زندگی یهودیان آمریکا، عامل مهمی است. آیپک در دهه ۱۹۵۰ کار خود را آغاز کرد و همزمان با رشد جایگاه و اندازه آن، مسیر طولانی طی کرد. زمانی به صورت مبهم عمل می‌ کرد، اما اکنون نفوذ آن در عمومی بودن آن نهفته است. اما یک چیز تغییر نکرد: آیپک همیشه به اقدامات اسرائیل پاسخ می‌ دهد و برای تسهیل اثر آن‌ اقدامات در آمریکا، کار می‌ کند. به طور همزمان، آیپک، یک جبهه متحد از یهودیان آمریکا را در حمایت از اسرائیل ساماندهی کرد. جبهه‌ای که سیاستمداران مجبور بودند، به آن احترام بگذارند.حامیان اسرائیل قبل از اینکه آیپک تاسیس شود، روزنامه‌نگار و وکیلی به نام سی کنن (Si Kenen) داشته‌اند. فردی که به معنای واقعی مظهر آیپک بود. بین دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ کنن گاهی اوقات برای سازمان‌های صهیونیستی آمریکا و گاهی اوقات برای اسرائیل کار می‌کرد.در دوره ریاست جمهوری هنری ترومن، کنن به تخصیص کمک آمریکا به رژیم تازه تاسیس اسرائیل کمک کرد. روابطی با اعضای کنگره و کارمندان‌شان برقرار کرد و به کسانی که مایل به حمایت از اسرائیل بودند، نکاتی برای بحث فراهم آورد. در کنگره، قوی‌ترین حامیان کنن، لیبرال دموکرات‌ها و سرسخت‌ترین مخالفان او جمهوری‌خواهان محافظه‌کار ایالت‌های غرب‌ میانه آمریکا و دموکرات‌های جنوبی بودند. روش‌های کنن، برخلاف جانشینان بی‌ پروایش در آیپک، «محتاطانه و ملایم» بود. کنن و حامیان آمریکایی اسرائیل، در دوره ریاست جمهوری دوایت آیزنهاور در سال ۱۹۵۳، با چالش‌هایی مواجه شدند. زیرا جان فاستر دولز، وزیر خارجه وقت آمریکا گفته بود او به دنبال یک سیاست متوازن و بی‌طرف در قبال نزاع عربی – اسرائیلی است و این چیزی بود که حامیان اسرائیل آرزوی شنیدن آن را نداشتند.آیزنهاور در پاییز ۱۹۵۳، به دلیل نقض آتش‌بس سازمان ملل توسط اسرائیل، برای مدت کوتاهی کمک‌های آمریکا به اسرائیل را تعلیق کرد. این آتش‌بس تحت اشراف سازمان ملل بین سوریه و اسرائیل برقرار شده بود.در ۱۵ اکتبر ۱۹۵۳ ناگهان غوغا شد. اخباری منتشر شد که ارتش اسرائیل وارد منطقه کرانه باختری شده و در روستای فلسطینی قبیه، قتل عامی انجام داده است. در این قتل عام، ۶۰ غیرنظامی فلسطینی توسط اسرائیل کشته شدند. این اقدام اسرائیل، به طور گسترده محکوم شد. فعال‌ترین حامیان آمریکایی اسرائیل متوجه ضرر شدید این قتل عام برای اسرائیل شدند. کنن درباره اثرات نامطلوب قبیه بر «پروپاگاندای» اسرائیل مطلب نوشت. دولز، برای اولین بار تعلیق کمک‌های آمریکا اسرائیل را اعلام کرد. اما مدتی بعد، کمک‌های آمریکا مجددا از سر گرفته شد.حامیان یهودی آمریکایی اسرائیل، که از بدنام شدن اسرائیل آگاه بودند، تلاش کردند در اواخر ۱۹۵۳ و اوایل ۱۹۵۴، آسیب‌های وارده به اسرائیل را کنترل کنند. کنن به طور یکجانبه تلاشش را انجام داد. اما معلوم شد که برای مقابله با چنین چالش‌هایی، وجود یک سازمان محکم‌ تر و چابک‌ تر برای حمایت از اسرائیل ضروری است. در مارس ۱۹۵۴، کنن و دستیارانش تاسیس کمیته صیهونیستی آمریکا برای امور عمومی (AZCPA) را اعلام کردند. کمیته‌ای که بعدا در سال ۱۹۵۹ به آیپک تغییر نام داد. به این ترتیب، گروه لابی‌گری مدرن اسرائیل در آمریکا تاسیس شد. روسای سازمان‌های یهودی آمریکا سریعا به AZCPA پیوستند.

 این مجموعه رهبران برجسته یهودی، منافع اسرائیل را در تعامل با مقامات دولتی از جمله روسای جمهور و وزرای خارجه تامین کردند.کنن برای تاسیس یک گروه حمایتی جدید در اوایل ۱۹۵۴ دلیل دیگری هم داشت. مقامات آمریکایی در حال تحقیق و تفحص درباره این مسئله بوده‌اند که آیا کارفرمای سابق کنن، یعنی شورای آمریکایی صهیونیست، باید به عنوان عامل یک قدرت خارجی ثبت شود یا خیر. اگر به عنوان عامل قدرت خارجی ثبت می‌ شد، ممکن بود فعالیت‌های آن محدود و تامین مالی‌اش پیچیده می‌شد. برای این شورا منطقی بود که تاسیس یک گروه لابی‌گری جدید با پایه مالی بدون شائبه را در نظر بگیرد.البته، این انگیزه برای تاسیس AZCPA اگر چه مهم بود، اما در این ماه‌های بحرانی به اندازه مدیریت نزاع سیاسی ناشی از قبیه و آمادگی برای هر گونه غافلگیری‌های اسرائیل، بر طرز تفکر صهیونیست‌های آمریکایی تسلط نداشت.حتی قبل از ظهور AZCPA، کنن و دیگران برای تاسیس یک جبهه متحد میان گروه‌های یهودی آمریکا برای حمایت از اسرائیل، تلاش کردند. AZCPA آن جبهه متحد یهودی را تقویت کرد. این نشان داد که هر چه اسرائیل انجام دهد، حمایت یهودیان آمریکا (از آن) را به خطر نخواهد انداخت. در حقیقت، از دیدگاه برخی از جامعه یهودیان، هر چه رفتار اسرائیل آزاردهنده‌تر باشد، اسرائیل به حمایت مشتاقانه آن‌ها بیشتر نیاز دارد. اینگونه بود که یک دوره سه دهه‌ای شروع شد و در هنگام حمله اسرائیل به لبنان در ۱۹۸۲ تمام شد. دوره‌ای که در آن، یهودیان آمریکا برای حمایت از اسرائیل بدون توجه به شرایط متحد شدند. این فهم که آیپک نماینده یک اجماع میان یهودیان آمریکا است، همیشه برای نفوذ سیاسی آن کلیدی بوده است…”‘لابی طرفدار اسرائیلِ آمریکا’ (آیپک)، در یک شرایط ناخوشایند متولد شد و همیشه برای دلپذیر کردن واقعیت‌ها و اولویت‌های اسرائیل برای آمریکایی‌ها موجود بوده است.