در کنار این مدیریت هنرمندانه افکار عمومی روسیه و بقیه دنیا، یکی دو بار نیز، نوبت به برخورد با سیاستهای موذیانه رژیم جمهوری اسلامی ایران بود. الهام علی‌یئو، برخی موارد از میان این فرصتها را به سکوت برگزار کرد و در واقع “جا خالی داد”.

در یک مورد هم همراه همسرش در کنار مرزهای آذربایجان ـ آذربایجان، با اشاره به این مرزها، آنها را “مرزهای دوستی” خواند، بدون اینکه تصریح کند که منظورش مرزهای “دوستی دو نیمه آزربایجان” است یا “دوستی جمهوری آذربایجان و جمهوری اسلامی ایران”!

در مورد دیگری هم در اوج عملیات جنگی و در میان تردیدهایی که پیروزی‌های پی در پی جمهوری آذربایجان در بارگاه سران رژیم تهران ایجاد کرده بود، از جمهوری اسلامی ایران خاطر بستن مرزهای زمینی و حریم هوایی‌اش بر روی کمک رسانی به ارتش در حال اضمحلال ارمنستان، تشکر کرد. از آنجایی که خود جمهوری اسلامی چنین ادعایی نکرده بود، معلوم نشد که واقعیت امر چیست و منظور پرزیدنت علی‌یئو چیست. آیا منظور وی کنایه در لفافه بود؟ آیا واقعا در آن تاریخ جمهوری اسلامی ایران مرزهای زمینی و حریم هوایی خود را بر روی کمک رسانی به ارتش در حال فرار ارمنستان بسته بود؟ و سوالات دیگر…

  در یک مورد هم[پریزیدنت الهام علی یئو]همراه همسرش در کنار مرزهای آذربایجان ـ آذربایجان، با اشاره به این مرزها، آنها را “مرزهای دوستی” خواند، بدون اینکه تصریح کند که منظورش مرزهای “دوستی دو نیمه آزربایجان” است یا “دوستی جمهوری آذربایجان و جمهوری اسلامی ایران”! — علی رضا اردبیلی

 

اما هر آنچه بود، وقت درگیری لفظی و افزایش تنش با رژیم جور و جهالت اسلامی تهران نبود. بعداز رژه پیروزی در باکو و نمایش جهانی کج سلیقگی و شلختگی دستگاه سیاست خارجی و رسانه‌های جمهوری اسلامی در برخورد با شعرخوانی رجب طیب اردوغان نیز این سیاست صبر و “به هیچ انگاری” از سوی آذربایجان ادامه یافت. در همه این مراحل، پرزیدنت الهام علی‌یئو در اوج درایت و وقت‌شناسی به رهبران جمهوری اسلامی پیام می‌داد که:

“آذربایجان در کنار ترکیه با یافتن زبان مشترک با روسیه در میدانی بزرگ در صحنه شطرنج سه بعدی جهانی بازی می‌کند و رهبران رژیم تهران که توان تأمین مایحتاج مردم خود را ندارند، بهتر است که از حاشیه دور در تهران، نظاره‌گر شکست فضاحت بار و دردآوار متفق ارمنی خود باشند. “

چنین نیز شد و سرمایه‌گذاری سی ساله رژیم جمهوری اسلامی بر روی بازیگر بدحال و نگونبخت رقابت در قفقاز جنوبی نیز همراه با فرویختن کبر و غرور متجاوزین ارمنی، به ورشکستگی کامل منجر شد.

حال پرزیدنت الهام علی‌یئو، بعنوان فرمانده کل قوای یک ملت و یک ارتش مظفر، در شوشا و از جلوی یک معبد مقدس اسلامی، یک مسجد ویران شده، همه جلال و جبروت دروغین و پوشالی رژیم جهل اسلامی تهران را دعوت به پاسخ به مردم خود در ایران خود می‌کند و در کوتاهترین جملات ممکن از رژیم تهران (بدون اينكه نامی از این رژیم ببرد) می‌پرسد: آیا یک کشور اسلامی میتواند با اشغالگران ارمنی ویران کننده مساجد، دوستی کند؟ او میگوید: اين رژیم لازم نیست که به من جواب بدهد و پاسخ این سوآل را به مردمان خود بدهکار است.